Η Σπουδαιότερη Ιστορία που Ειπώθηκε Ποτέ. Θρησκείες (Zeitgeist)
[κλικ στα ακουστικά 🎧 για να ακούσεις το άρθρο]
Απομαγνητοφώνηση/Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Σύρμος
«Πρέπει να υποφέρουν πολύ, αυτοί που εξέλαβαν την εξουσία
σαν αλήθεια αντί για την αλήθεια σαν εξουσία».
Γ. Μάσεϊ, Αιγυπτιολόγος
Από το 10.000 προ Χριστού, η ιστορία
είναι γεμάτη από μαρτυρίες για τον σεβασμό και τη λατρεία για τον Ήλιο. Κι είναι
απλό το γιατί καθώς κάθε πρωί ο ήλιος θα ανατείλει και θα φέρει φως, ζεστασιά
και ασφάλεια, προστατεύοντας τον άνθρωπο από το παγερό σκοτάδι της νύχτας.
Χωρίς τον ήλιο, οι καλλιέργειες και τα σιτηρά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα επιβίωνε
η ζωή στον πλανήτη. Αυτά τα γεγονότα κάνουν τον ήλιο το πιο λατρευτό
αντικείμενο αιωνίως. Αντίστοιχα, οι άνθρωποι έδιναν μεγάλη σημασία και στα
άστρα. Με την παρακολούθηση των άστρων μπορούσαν να αναγνωρίζουν και να
προσμένουν γεγονότα που εμφανίζονταν σποραδικά, όπως εκλείψεις και πανσέληνοι.
Κατηγοριοποιούσαν τις αστρικές ομάδες με αυτό που σήμερα αποκαλούμε
αστερισμούς.
Αυτός είναι ο ζωδιακός κύκλος. Ένα από τα παλαιότερα σύμβολα
της ανθρώπινης ιστορίας. Αναπαριστά το πέρασμα του ήλιου από τους 12
αστερισμούς στη διάρκεια ενός έτους. Δείχνει επίσης τους 12 μήνες, τις 4
εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο ζωδιακός κύκλος βασίζεται στο ότι οι
αστερισμοί είχαν ανθρωπομορφές, ή σχημάτιζαν αντικείμενα και ζώα. Οι πρώιμοι
πολιτισμοί, όχι απλά λάτρευαν τον ήλιο και τα άστρα, αλλά τους έδιναν ανθρώπινη
υπόσταση κι έπλαθαν μύθους σχετικά με την ζωή και τις σχέσεις τους. Ο Ήλιος, ο
προσφέρων την ζωή και προστάτης των πάντων, θεωρούταν ο εκπρόσωπος του
απρόσωπου δημιουργού, γνωστού και ως Θεού. Ο Ήλιος-γιος του Θεού. Το φως του
κόσμου. Ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Αντίστοιχα, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν
τα μέρη του ταξιδιού του Ήλιου-γιου του Θεού. Και τους έδωσαν ονόματα, που
αναφέρονταν σε στοιχεία της φύσης τα οποία συνέβαιναν την ανάλογη χρονική
περίοδο. Για παράδειγμα ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις
ανοιξιάτικες βροχές.
Αυτός είναι ο Ώρος, 3.000 πΧ. Είναι ο Θεός-Ήλιος της
Αιγύπτου, το 3000 προ Χριστού. Είναι ο ανθρωπόμορφος Ήλιος, κι η ζωή του είναι
μια σειρά από αλληγορίες και μύθους, που συμβολίζουν τις κινήσεις του ήλιου στον ουρανό. Από τα αρχαία ιερογλυφικά της
Αιγύπτου, γνωρίζουμε πολλά για αυτόν τον ηλιακό μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος,
δήλωνε τον Ήλιο ή το φως κι είχε έναν ορκισμένο εχθρό τον Σεθ. Ο Σεθ ήταν η
προσωποποίηση του σκότους ή της νύχτας. Και, μεταφορικά μιλώντας, κάθε πρωί ο Ώρος
κέρδιζε την μάχη απέναντι στον Σεθ, αλλά το βράδυ ο Σεθ υπερνικούσε τον Ώρο και
τον έστελνε στον κάτω κόσμο.
Σε γενικές γραμμές, η ιστορία του Ώρου έχει ως εξής: Ο Ώρος
γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από την παρθένα Ίσιδα-Μαρία. Την γέννησή του
σηματοδότησε ένα αστέρι στην Ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 βασιλιάδες για να
βρουν και να στολίσουν τον νεογέννητο σωτήρα. Σε ηλικία 12 χρονών δίδασκε άλλα
παιδιά. Στην ηλικία των 30, βαφτίστηκε από τον Άναπα και ξεκίνησε το κήρυγμά
του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές με τους οποίους ταξίδευε παρέα κάνοντας θαύματα,
όπως να θεραπεύει τους αρρώστους και να περπατάει στο νερό. Ήταν γνωστός με
πολλά τιμητικά ονόματα, όπως: «η αλήθεια», «το φως», «ο αγαπημένος γιος του
Θεού», «ο καλός ποιμένας», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον πρόδωσε
ο Τυφών, ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για 3 μέρες και μετά αναστήθηκε. Αυτά τα
στοιχεία του Ώρου, αυθεντικά ή όχι, έχουν εισχωρήσει σε πολλούς άλλους λαούς
και πολλοί άλλοι Θεοί έχουν γενικά το ίδιο μυθολογικό υπόβαθρο. Ο Άτης από την
Φρυγία, γεννημένος από την παρθένα Νάνα στις 25 Δεκεμβρίου, τον σταύρωσαν, τον
έκλεισαν σε τάφο και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε. Ο Κρίσνα της Ινδίας, από την
παρθένα Ντεβάκι, με ένα αστέρι στην ανατολή να σημαίνει την γέννησή του. Έκανε
θαύματα με τους μαθητές του κι αναστήθηκε μετά τον θάνατό του. Ο Διόνυσος από
την Ελλάδα, γεννήθηκε από μια παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου. Ήταν περιπλανώμενος
δάσκαλος κι έκανε θαύματα, όπως να αλλάζει το νερό σε κρασί. Τον αποκαλούσαν
«Βασιλέα των βασιλέων», «μοναχογιό του Θεού», «Άλφα και Ωμέγα» και πολλά άλλα.
Και μετά τον θάνατό του αναστήθηκε. Ο Μίθρα της Περσίας, γεννημένος από μια
παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου, είχε 12 μαθητές κι έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατό
του, έμεινε θαμμένος για 3 μέρες μέχρι να αναστηθεί. Τον αποκαλούσαν «η
αλήθεια», «το φως» και πολλά παρόμοια. Έχει ενδιαφέρον ότι η μέρα λατρείας του
Μίθρα ήταν η Κυριακή.
Το θέμα είναι, ότι υπάρχουν ένα σωρό σωτήρες από κάθε περίοδο
στον κόσμο, που έχουν τα βασικά γνωρίσματα. Το ερώτημα παραμένει, γιατί όλα αυτά
τα χαρακτηριστικά; Γιατί η γέννηση από παρθένα στις 25 Δεκεμβρίου; Γιατί να
μένουν πεθαμένοι για 3 μέρες μέχρι να αναστηθούν; Γιατί οι 12 μαθητές ή
ακόλουθοι; Για να το απαντήσουμε, ας μελετήσουμε τον πιο πρόσφατο από τους
ουράνιους μεσσίες.
Ο Ιησούς Χριστός, γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία στις 25
Δεκεμβρίου στην Βηθλεέμ. Την γέννησή του σήμανε ένα αστέρι από την Ανατολή, που
ακολουθούσαν 3 βασιλιάδες για να βρουν και να προσφέρουν δώρα στον νέο σωτήρα.
Στα 12 του δίδασκε άλλα παιδιά και στα 30 βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον
Βαφτιστή και μετά ξεκίνησε το κήρυγμά του. Ο Ιησούς ταξίδευε με 12 μαθητές και
έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, να περπατάει στο νερό και να
ανασταίνει τους νεκρούς. Είναι επίσης γνωστός ως «Βασιλεύς των Βασιλέων», «ο
Υιός του Θεού», «Άλφα και Ωμέγα», «ο αμνός του Θεού» και πολλά άλλα. Αφού τον
πρόδωσε ο μαθητής του, ο Ιούδας, για 30 αργύρια. Ο Χριστός έμεινε θαμμένος για
3 μέρες κι έπειτα αναστήθηκε κι ανήλθε στους ουρανούς.
Καταρχήν, η ακολουθία γεννήσεων έχει να κάνει με την
αστρολογία. Το αστέρι στην Ανατολή είναι ο Σείριος, το πιο λαμπερό αστέρι, που
στις 24 Δεκεμβρίου ευθυγραμμίζεται με τα 3 λαμπρότερα αστέρια της ζώνης του
Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια έχουν την ονομασία «οι 3 βασιλιάδες» από αρχαιοτάτων
χρόνων. Και οι 3 βασιλιάδες μαζί με το λαμπρότερο αστέρι τον Σείριο, δείχνουν
προς την ανατολή του Ήλιου στις 25 Δεκεμβρίου. Γι αυτό οι 3 βασιλιάδες ακολουθούν
το αστέρι από την Ανατολή, προκειμένου να δουν το ξημέρωμα, την γέννηση του
Ήλιου. Η Παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός Βίργκο, γνωστός κι ως «Βίργκο, η
παρθένος». Βίργκο στα λατινικά σημαίνει Παρθένος. Το αρχαίο λογότυπο για την Βίργκο
είναι ένα παραλλαγμένο Μι. Γι’ αυτό και το όνομα της Μαρίας, ομοίως με τις
άλλες παρθένες, όπως η μητέρα του Άδωνη, η Μύρα ή η μητέρα του Βούδα, η Μάγια,
ξεκινά από Μι. Η Βίργκο ήταν επίσης γνωστή ως «ο οίκος του άρτου» κι η
αναπαράστασή της ήταν μια παρθένα να κρατάει ένα δεμάτι στάρι. Αυτός ο οίκος
του άρτου και το σιτάρι συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, την περίοδο
του θερισμού. Αντίστοιχα κι η Βηθλεέμ μεταφράζεται κυριολεκτικά σαν «ο οίκος
του άρτου». Συνεπώς η Βηθλεέμ είναι μια αναφορά στον αστερισμό Βίργκο, μια
τοποθεσία στον ουρανό κι όχι στην γη.
Υπάρχει κι άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο, που λαμβάνει
χώρα στις 25 Δεκεμβρίου ή αλλιώς στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Από το εαρινό στο
χειμερινό ηλιοστάσιο, οι μέρες γίνονται μικρότερες και πιο κρύες. Κοιτώντας από
το βόρειο ημισφαίριο ο Ήλιος φαίνεται να κινείται προς τον νότο, να μικραίνει
και να είναι ανεπαρκής. Οι μικρές ημέρες κι η εξάλειψη της σοδειάς, όπως
πλησιάζουμε στο χειμερινό ηλιοστάσιο, συμβόλιζε για τους αρχαίους την πορεία
προς τον θάνατο. Ήταν ο θάνατος του ήλιου. Ως τις 22 Δεκεμβρίου, ο αφανισμός
του ήλιου ήταν πια ολοφάνερος. Κινούμενος προς τον νότο για 6 μήνες, ο ήλιος
φτάνει στο χαμηλότερο σημείο στον ορίζοντα και τότε συμβαίνει κάτι παράξενο: Ο
Ήλιος σταμάτα να κινείται νότια και
μένει σχεδόν σταθερός για 3 μέρες. Σε αυτές τις 3 μέρες, ο ήλιος μένει στην
κλίμακα του Σταυρού του Νότου, ή τον αστερισμό του Σταυρού. Στην συνέχεια, στις
25 Δεκεμβρίου, ο Ήλιος μετακινείται μία μοίρα, αυτή τη φορά προς τον βορρά, προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και τον ερχομό της άνοιξης. Κι όπως
είχε ειπωθεί: Ο Υιός πέθανε στον Σταυρό κι έμεινε νεκρός για 3 μέρες μέχρι να αναστηθεί. Για αυτό ο Ιησούς κι
αμέτρητοι άλλοι Θεοί του Ήλιου, χαρακτηρίζονται από την σταύρωση, τον 3ήμερο
θάνατο και την ανάσταση. Είναι η μεταβατική περίοδος του ήλιου, προτού αλλάξει
πορεία ξανά προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη και κατ’ επέκταση
τη σωτηρία. Παρόλα αυτά, δεν γιόρταζαν την ανάσταση του Ήλιου, παρά μόνο στην
εαρινή ισημερία ή αλλιώς, το Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή την εαρινή ισημερία ο
Ήλιος υπερνικά το διαβολικό σκοτάδι, μιας κι από εκεί κι έπειτα η μέρα διαρκεί
περισσότερο από την νύχτα. Πιθανότατα το πιο εμφανές αστρολογικό σύμβολο σχετικά
με τον Ιησού, αφορά τους 12 μαθητές. Είναι απλά οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού
κύκλου, πλάι στους οποίους ταξιδεύει ο Ιησούς σαν τον Ήλιο. Για την ακρίβεια, ο
αριθμός 12 χρησιμοποιείται κατά κόρον στη Βίβλο. Αυτό το κείμενο έχει την
μεγαλύτερη δυνατή σχέση με την αστρολογία.
Από τις πολλές αστρολογικές/αστρονομικές μεταφορές της
Βίβλου, μία από τις πιο σημαντικές έχει να κάνει με τις εποχές. Σε όλες τις
γραφές, υπάρχουν αμέτρητες αναφορές στην «εποχή». Για να το κατανοήσουμε αυτό,
πρέπει να γνωρίζουμε το φαινόμενο που είναι γνωστό ως μετάπτωση των ισημεριών.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως και παλαιότεροι πολιτισμοί από αυτούς, διέκριναν ότι
περίπου κάθε 2.150 χρόνια, η ανατολή του Ήλιου την εαρινή ισημερία, γινόταν σε
διαφορετικό αστερισμό του ζωδιακού κύκλου. Αυτό οφείλεται σε μια ελλειπτική
ταλάντωση που πραγματοποιεί η Γη περιστρεφόμενη γύρω από τον άξονά της.
Ονομάζεται «μετάπτωση», επειδή οι αστερισμοί πάνε προς τα πίσω αντί για τη
συνηθισμένη, ετήσια τροχιά τους. Ο απαιτούμενος χρόνος για να περάσει η
μετάπτωση κι από τους 12 αστερισμούς, είναι χονδρικά 25.765 χρόνια. Αποκαλείται
επίσης και κύκλος του Μεγάλου Ενιαυτού. Οι αρχαίοι πολιτισμοί έδιναν μεγάλη
σημασία σε αυτό κι αναφέρονταν σε κάθε 2.150 χρόνια ως μία εποχή. Από το 4.300
πΧ, μέχρι το 2.150 πΧ ήταν η εποχή του Ταύρου. Από το 2.150 πΧ μέχρι το 1 μΧ
ήταν η εποχή του Κριού. Από το 1 μΧ μέχρι το 2.150 μΧ είναι η εποχή των Ιχθύων,
η εποχή στην οποία είμαστε τώρα. Και γύρω στο 2.150 θα μπούμε στην νέα εποχή,
την εποχή του Υδροχόου.
Η Βίβλος περιγράφει, σε γενικές γραμμές, γεγονότα τριών
εποχών προμηνύοντας και μια τέταρτη. Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής
κατεβαίνει από το όρος Σινά με τις 10 εντολές, κλονίζεται επειδή οι άνθρωποι
προσκυνούσαν ένα χρυσό βουβάλι. Για την ακρίβεια, έσπασε τις πλάκες και τους
πρόσταξε να αλληλοσκοτωθούν για να εξαγνιστούν. Οι περισσότεροι μελετητές
αποδίδουν αυτήν την οργή στο γεγονός ότι οι Ισραηλίτες λάτρευαν ένα ψευδές
είδωλο ή κάτι αντίστοιχο. Η αλήθεια είναι ότι το χρυσό βουβάλι αντιπροσωπεύει
την εποχή του Ταύρου κι ο Μωυσής την εποχή του Κριού. Γι αυτό οι Εβραίοι φυσάνε
μέχρι σήμερα το κέρατο του κριαριού. Ο Μωυσής αντιπροσωπεύει την νέα εποχή του
Κριού και στο κατώφλι της νέας εποχής, όλοι οφείλουν να αποκηρύξουν την παλιά.
Κι άλλες θεότητες μαρτυρούν αυτήν την νέα μετάβαση, όπως ο Μίθρας, ένας
προχριστιανικός Θεός, που με ίδιο συμβολισμό σκοτώνει τον Ταύρο. Ο Ιησούς τώρα,
είναι αυτός που μας προετοιμάζει για την μετά τον Κριό εποχή, την εποχή των
Ιχθύων ή των δύο ψαριών. Ο συμβολισμός των ψαριών χρησιμοποιείται ευρέως στην
Καινή Διαθήκη. Ο Ιησούς ταΐζει 5.000 ανθρώπους με ψωμί και 2 ψάρια. Όταν
ξεκινάει το κήρυγμά του στην Γαλιλαία, αναπτύσσει φιλία με 2 ψαράδες που τον
ακολουθούν. Το σύμβολο του ψαριού είναι ένα παγανιστικό, αστρολογικό σύμβολο
για τη βασιλεία του Ήλιου την εποχή των Ιχθύων. Επιπλέον, η γέννηση του Ιησού
σηματοδοτεί και την έναρξη αυτής της εποχής.
Στο κατά Λουκά 22:10, όταν ρωτάνε οι μαθητές τον Ιησού πότε
θα είναι το Πάσχα αφού φύγει ο ίδιος, ο Ιησούς απαντά: «Προσέξτε, όταν μπαίνετε στην πόλη θα συναντήσετε έναν άντρα, που
κρατάει μια κανάτα με νερό. Ακολουθήστε τον στο σπίτι που θα μπει». Αυτό το
κείμενο περιέχει πασιφανείς αστρολογικές αναφορές. Ο άνθρωπος με την κανάτα με
το νερό είναι ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής που πάντα απεικονίζεται σαν ένας
άνθρωπος, που χύνει νερό από ένα κανάτι. Αντιπροσωπεύει την εποχή μετά τους
Ιχθύες. Κι όταν ο Ήλιος (ο Υιός του Θεού) εγκαταλείπει την εποχή των Ιχθύων
(Ιησούς) και θα μπει στο σπίτι του Υδροχόου, καθώς ο Υδροχόος διαδέχεται τους
Ιχθύες στην μετάπτωση των ισημεριών. Το μόνο που λέει ο Ιησούς, είναι ότι την
εποχή των Ιχθύων ακολουθεί η εποχή του Υδροχόου. Όλοι έχουμε ακούσει για την
συντέλεια και το τέλος του κόσμου. Πέραν των απεικονίσεων στην Αποκάλυψη, η
ουσία αυτής της ιδέας είναι στο κατά Ματθαίον 28:20, όπου ο Ιησούς λέει: «Θα είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του
κόσμου». Παρόλα αυτά, στην απόδοση της Βίβλου από τον Κινγκ Τζέιμς, ο
«κόσμος» είναι ένα από τα πολλά μεταφραστικά λάθη. Η πρωτότυπη λέξη ήταν
«αιών» που σημαίνει την εποχή: «Θα είμαι
μαζί σας μέχρι το τέλος της εποχής», που είναι αλήθεια, μιας κι η ταύτιση
του Ιησού με τους Ιχθύες, θα πάψει μόλις ο ήλιος μπει στην εποχή του Υδροχόου. Όλη
η ιδέα του τέλος του κόσμου, είναι μια διερμηνεία της αστρολογικής αλληγορίας.
Ας το πούμε στους σχεδόν 100 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική, που πιστεύουν
ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, ο χαρακτήρας του Ιησού, που είναι
ένα λογοτεχνικό και αστρολογικό υβρίδιο, είναι η εναλλακτική προβολή του
Αιγύπτιου Θεού-Ήλιου, Ώρου. Για παράδειγμα, βρέθηκαν επιγραφές στους τοίχους
ενός ναού 3.500 χρονών, στο Λούξορ της Αιγύπτου και εικόνες με τον Ευαγγελισμό
της Θεοτόκου, την Άσπιλη Σύλληψη, την γέννηση και την λατρεία του Ώρου.
Οι εικόνες ξεκινούν, με την ανακοίνωση στην παρθένα Ίσιδα ότι
θα συλλάβει των Ώρο κι έπειτα με τον Νέφθυ, το Άγιο Πνεύμα, που αφήνει έγκυο
την παρθένα και μετά με την γέννηση και την λατρεία. Είναι ακριβώς η ίδια
ιστορία με την σύλληψη του Ιησού. Για την ακρίβεια, οι απόλυτες ομοιότητες
μεταξύ της Αιγυπτιακής θρησκείας και του Χριστιανισμού, είναι εντυπωσιακές κι οι
παραλλαγές είναι συνεχείς. Η ιστορία της κιβωτού του Νώε, είναι παρμένη
αυτούσια. Η ιδέα μιας μεγάλης πλημμύρας ήταν συχνή στον αρχαίο κόσμο, με
περισσότερες από 200 σχετικές αναφορές σε διαφορετικές περιόδους. Εντούτοις,
δεν χρειάζεται να κοιτάξει κανείς αλλού για μία προχριστιανική πηγή, αρκεί το
Έπος του Γκιλγκαμές, που γράφτηκε το 2.600 πΧ. Αυτή η ιστορία αναφέρει για μια
μεγάλη πλημμύρα που έστειλε ο Θεός. Για μια κιβωτό που έσωσε τα ζώα, που ήταν
μέσα της ακόμα και στην ελευθέρωση και στην επιστροφή του περιστεριού, ακριβώς
όπως και στην Βίβλο, μαζί με κάποιες ακόμα ομοιότητες. Επίσης υπάρχει κι η παραλλαγή της ιστορίας του Μωυσή. Μετά
την γέννησή του, ο Μωυσής τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι από καλάμια και τον άφησαν
σε έναν ποταμό προκειμένου να γλιτώσει την βρεφοκτονία. Τον έσωσε μια βασίλισσα
και τον μεγάλωσε σαν πρίγκιπα. Η ιστορία με το μωρό και το καλάθι, είναι η πιστή
αντιγραφή του μύθου του Σαργώνος από την Ακκαδ το 2.250 πΧ. Ο Σαργών γεννήθηκε,
τοποθετήθηκε σε ένα καλάθι από καλάμια για να γλιτώσει την βρεφοκτονία και τον
άφησαν σε έναν ποταμό. Τον έσωσε και τον μεγάλωσε η βασίλισσα Άκκη. Επιπλέον, ο
Μωυσής είναι γνωστός ως νομοθέτης, αφού έδωσε τις 10 εντολές. Παρόλα αυτά, η
ιδέα της παράδοσης των νόμων από τον Θεό σε έναν προφήτη πάνω σε κάποιο βουνό,
είναι κι αυτή πολύ παλιά. Ο Μωυσής είναι απλά ένας ακόμα νομοθέτης ανάμεσα
στους πολλούς της ιστορίας. Στην Ινδία, ο Μανού ήταν ο μεγάλος νομοθέτης. Στην
Κρήτη, ο Μίνωας ανέβηκε στην Δίκτη, όπου ο Δίας του έδωσε τους νόμους. Ενώ στην
Αίγυπτο ήταν ο Μύσης, που κουβάλησε τις ιερές πλάκες με τις εντολές του Θεού.
Μανού, Μίνωας, Μύσης, Μωυσής. Όσον αφορά τις 10 εντολές, είναι αυτούσια
παρμένες από «Το Βιβλίο των Νεκρών» της Αιγύπτου. Αυτό που στο Βιβλίο των
Νεκρών αναφέρεται ως «δεν έχω κλέψει», έγινε «ου κλέψεις. Το «δεν έχω
σκοτώσει», έγινε «ου φονεύσεις». Το «δεν έχω πει ψέματα», έγινε «ου
ψευδομαρτυρήσεις».
Ουσιαστικά, η Αιγυπτιακή θρησκεία είναι το βασικό θεμέλιο
για την ιουδαϊκό-χριστιανική θεολογία. Βάφτιση, μεταθανάτια ζωή, τελική κρίση,
γέννηση από παρθένα, ανάσταση, σταύρωση, η Κιβωτός της Διαθήκης, περιτομή,
σωτήρες, Θεία Κοινωνία, μεγάλη πλημμύρα, Πάσχα, Χριστούγεννα, Ιουδαϊκό Πάσχα,
αυτά και πολλά ακόμα είναι Αιγυπτιακά στοιχεία, πολύ πιο πρώιμα από τον
Χριστιανισμό και τον Ιουδαϊσμό. Ο Ιουστίνος Μάρτυρας, ένας από τους πρώτους
ιστορικούς του Χριστιανισμού, έγραψε: «Όταν
λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο δάσκαλός μας γεννήθηκε χωρίς σεξουαλική επαφή, σταυρώθηκε
και πέθανε για να αναστηθεί και να ανέλθει και πάλι στους ουρανούς, δεν λέμε
τίποτα διαφορετικό από αυτά που πιστεύουμε για τους γιους του Δία». Σε ένα
άλλο κείμενό του έγραψε: «Γεννήθηκε από
μια παρθένα, ομοίως με όσα πιστεύουμε και για τον Περσέα». Είναι φανερό το
ότι ο Ιουστίνος, όσο κι οι άλλοι πρώιμοι Χριστιανοί, ήξεραν πόσο πολύ έμοιαζε ο
Χριστιανισμός στις παλαιότερες παγανιστικές θρησκείες. Ο Ιουστίνος όμως είχε
μια λύση. Κατά την άποψή του τα έκανε όλα ο Διάβολος. Ο Διάβολος είχε
προνοήσει να έρθει πριν τον Χριστό και να γεμίσει με τα στοιχεία του τον
παγανιστικό κόσμο.
Η Βίβλος δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αστροθεολογικό,
λογοτεχνικό υβρίδιο, όπως όλοι σχεδόν οι θρησκευτικοί μύθοι πριν από αυτήν. Για
την ακρίβεια, η μεταφορά στοιχείων από ένα πρόσωπο σε κάποιο άλλο, είναι φανερή
μέσα και στην ίδια την Βίβλο. Στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει η ιστορία του Ιωσήφ.
Ο Ιωσήφ ήταν το πρωτότυπο για τον Ιησού.
Ο Ιωσήφ γεννήθηκε από θαύμα, ο Ιησούς γεννήθηκε από θαύμα.
Ο Ιωσήφ ήταν από οικογένεια 12 αδελφών, ο Ιησούς είχε 12 μαθητές.
Ο Ιωσήφ πουλήθηκε για 20 αργύρια, ο Ιησούς πουλήθηκε για 30 αργύρια.
Ο αδερφός Ιούδας προτείνει την πώληση του Ιωσήφ, ο μαθητής Ιούδας προτείνει την πώληση του Ιησού.
Ο Ιωσήφ ξεκίνησε να δουλεύει στα 30, ο Ιησούς ξεκίνησε να δουλεύει στα 30.
Υπάρχει κάποια, πέραν της Βίβλου, ιστορική ένδειξη κάποιου
ατόμου ονόματι Ιησού, υιού της Μαρίας, που ταξίδευε με 12 μαθητές, θεραπεύοντας
ανθρώπους και τα σχετικά; Υπάρχουν αμέτρητοι ιστορικοί που έζησαν στην περιοχή
της Μεσογείου, την ίδια περίοδο που φαινομενικά έζησε κι ο Ιησούς. Πόσοι
ιστορικοί καταγράφουν κάτι σχετικά με αυτόν; Κανένας. Παρόλα αυτά, αυτό δε
σημαίνει ότι οι ιστορικοί υποστηρικτές του Ιησού, δεν υποστήριξαν το αντίθετο.
Τέσσερις ιστορικοί, προσπαθούν με αναφορές τους να υποστηρίξουν την ύπαρξη του
Ιησού. Ο Πλήνειος ο νεώτερος, ο Σουιτώνιος και ο Κορνήλιος Τάκιτος ήταν οι 3
πρώτοι. Η αναφορά του καθενός, περιλαμβάνει λίγες μόνο λέξεις στην καλύτερη περίπτωση
και αναφέρονται μόνο στον Χρήστο, ή στον Χριστό, που στην πραγματικότητα δεν
είναι όνομα αλλά τίτλος. Σημαίνει «μυρωμένος». Η τέταρτη πηγή είναι ο Φλάβιος
Ιώσηπος. Είναι γνωστό ότι αποτελεί πλαστογραφία. Δυστυχώς, θεωρείται ακόμα και
σήμερα ως αληθινή. Είναι λογικό να πιστεύει κανείς, ότι κάποιος που αναστήθηκε
και ανήλθε στους ουρανούς μπροστά σε όλους κι έκανε τόσα θαύματα, θα είχε μια
θέση στις αναφορές των ιστορικών της εποχής. Δεν είχε όμως, επειδή μόλις
υπολογιστούν τα δεδομένα, εμφανίζονται μεγάλες πιθανότητες η μορφή που θεωρούμε
ως Ιησούς, να μην υπήρξε ποτέ.
«Η χριστιανική θρησκεία είναι μια παρωδία της λατρείας του
Ήλιου. Στην οποία τοποθέτησαν έναν άνθρωπο ονόματι Χριστό, στην θέση του Ήλιου,
αποδίδοντάς του την ίδια λατρεία, που αρχικά απέδιδαν στον Ήλιο».
Τόμας Πέιν 1737-1809
Η αλήθεια είναι, ότι ο Ιησούς ήταν η ηλιακή θεότητα της
Γνωστικής Χριστιανικής Αίρεσης. Κι όπως όλοι οι παγανιστικοί Θεοί, ήταν μια
μυθική μορφή. Λόγω πολιτικής επιβολής, εξιστορήθηκε η μορφή του Ιησού με σκοπό
τον κοινωνικό έλεγχο. Το 325 μΧ στην Ρώμη, ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε το
συμβούλιο της Νίκαιας. Σε αυτό το συμβούλιο αναγνωρίστηκε το Χριστιανικό δόγμα
σαν επίσημη θρησκεία. Και ξεκίνησε η αιματοβαμμένη ιστορία του Χριστιανισμού
και της πνευματικής απάτης. Για τα επόμενα 1.600 χρόνια, το Βατικανό διατηρούσε
την πολιτική του εξουσία σε όλη την Ευρώπη, οδηγώντας σε «χαρούμενες»
περιόδους, όπως οι Σκοτεινοί Αιώνες. Μαζί με διαφωτιστικά γεγονότα, όπως οι
Σταυροφορίες κι η Ιερά Εξέταση. Ο Χριστιανισμός, μαζί με όλα τα άλλα θεϊστικά
συστήματα, είναι η απάτη της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να αποσπάσει τους ανθρώπους
από τον πραγματικό κόσμο και να τους διαχωρίσει. Υποστηρίζει την τυφλή υποταγή
στην εξουσία. Ο θρησκευτικός μύθος είναι η πιο πανίσχυρη δημιουργία και
λειτουργεί σαν πρώιμο έδαφος για να αναπτυχθούν κι οι υπόλοιποι μύθοι.
«Η θρησκεία δεν θα μπορέσει ποτέ να αναμορφώσει την
ανθρωπότητα γιατί η θρησκεία είναι σκλαβιά».
____________
