Γιώργος Καπόπουλος: Ακυβερνητες Πολιτείες Μέσης Ανατολής
(απομαγνητοφώνηση: Κωνσταντίνος Σύρμος)
Συμφέροντα
Όταν ξέσπασε ή υποβοηθήκε να ξεσπάσει σε πολλές χώρες – κι αυτή είναι η περίπτωση και της Συρίας – η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», ο στόχος σε ό,τι αφορά την Συρία ήταν ένας, να χάσει το Ιράν το μόνο του σύμμαχο στην περιοχή και την πρόσβαση του στην καρδιά της Μέσης Ανατολής. Και γι’ αυτό το σκοπό έγιναν συμφωνίες με τον διάβολο, δηλαδή με τους Τζιχαντιστές. Ο στόχος ποιος ήτανε, να πάψει το Ιράν να έχει πρόσβαση στη Συρία∙ κι άμα χάσει την πρόσβαση της Συρίας, να πάψει να μπορεί να επηρεάζει μέσω της Χεσμπολάχ, το Λίβανο. Όταν η κατάσταση ετέθη εκτός ελέγχου, τα πράγματα διαστράφησαν. Προτεραιότητα έγινε το ψαλίδισμα, το κόντεμα της ισχύος των Τζιχαντιστών. Τώρα η μεγάλη πρόκληση είναι η εξάλειψή τους. Δυνάμεις που συνετέλεσαν αποφασιστικά στο να εμφανιστεί αυτό το καρκίνωμα, κυρίως από την Αραβική χερσόνησο – αλλά και η Τουρκία και οι Η.Π.Α σε μία πρώτη φάση, τώρα σε διαφορετικό βαθμό οι μεν Η.Π.Α έχουν κάνει πλήρη στροφή, η δε άλλες χώρες αποστασιοποιούνται. Διότι κοστίζει πλέον και στις διεθνείς τους συμμαχίες η συνενοχή με τους Τζιχαντιστές. Οι Τζιχαντιστές δεν είναι φαινόμενο ιθαγενές, είναι ένα καρκίνωμα που προέκυψε ακριβώς απ’ αυτές τις ανίερες συμμαχίες.Η αξία της περιοχής είναι μεγάλη. Παρά την πτώση της τιμής του πετρελαίου και παρά τα σενάρια περί απεξάρτησης από το πετρέλαιο και της χρησιμοποίησης σχιστολιθικών πηγών ενέργειας. Ή των εναλλακτικών πηγών ενέργειας. Όλα αυτά είναι σε ορίζοντα εικοσαετίας – τριαντακοετίας. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα η περιοχή της Μέσης Ανατολής θα είναι η κύρια περιοχή ενεργειακής ασφάλειας της Δύσης και των Ηνωμένων Πολιτειών, αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο είναι, ότι ταυτοχρόνως με αυτή την ιδιότητα, η περιοχή αυτή είναι σε ακραίο βαθμό ασταθής. Μιλάμε για κράτη με τεχνητά σύνορα που χαράχτηκαν την εποχή της αποικιοκρατίας, την επόμενη μέρα της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1918. Και μιλάμε για κράτη που, ως αποικιοκράτες οι Γάλλοι και οι Βρετανοί, τα διοίκησαν με κυβερνήσεις μειονοτήτων. Είναι η περίπτωση της Συρίας και είναι κι η περίπτωση του Ιράκ. Μιλάμε για κράτη που πέρασαν, όμως, μία φάση «κοσμικού εκσυγχρονισμού», με καθεστώτα τύπου Μπάαθ. Και μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο οι Η.Π.Α., επιχείρησαν να τεμαχίσουν, να θρυμματίσουν αυτά τα κράτη και να μην υπάρχουν περιφερειακά κέντρα ισχύος, για να αναγκαστούν στο τέλος να ανακρούσουν πρύμναν, με την απειλή των Τζιχαντιστών. Να αναζητήσουν, προς μεγάλη δυσαρέσκεια των μέχρι τώρα συμμάχων τους, δηλαδή του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, έναν ιστορικό συμβιβασμό με το Ιράν και μία real politic συνεργασίας με την Ρωσία. Η οποία συνεργασία είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα γιατί καταγράφηκε. Δηλαδή, την ίδια στιγμή που Ρώσοι και Αμερικανοί έκαναν πόλεμο διά αντιπροσώπων στην Ουκρανία, την ίδια στιγμή έθεταν της βάσεις της συνεργασίας τους στην Μέση Ανατολή. Τα έχουμε λοιπόν όλα μαζί, το παλιό και το καινούριο, τους χθεσινούς συμμάχους και τους μελλοντικούς συμμάχους∙ και πρέπει σ’ όλα αυτά να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε ποιες σταθερές διαμορφώνονται.
Αποικιοκρατίες
Το μεγαλύτερο μέρος της βόρειας και της υπο-σαχάριας Αφρικής, ήταν υπό Γαλλικό έλεγχο. Δηλαδή, Τυνησία και Μαρόκο ήτανε προτεκτοράτα της Γαλλίας. Η Αλγερία δεν ήταν καν προτεκτοράτο αλλά νομός της Γαλλίας! Ήτανε δηλαδή, ενσωματωμένη διοικητικά στην μητρόπολη, και οι υπόλοιπες υπο-σαχάριες χώρες ήταν η Γαλλική Δυτική Αφρική κι η Γαλλική Ισημερινή Αφρική. Κάτι που ισχύει και γι’ αυτές τις χώρες αλλά και για τις χώρες της Μέσης Ανατολής - Συρία και Ιράν με διαφορετικό, όμως παρελθόν – είναι ότι εμφανίζονται εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Αυτά όμως τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αντιγράφουν το δυτικό εθνικό μοντέλο πολιτικής και πολιτειακής συγκρότησης. Δηλαδή, το εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο της Αλγερίας, έχει ένα μοντέλο το οποίο αναφέρεται στο μοντέλο της Γαλλικής επανάστασης και εκπροσωπεί μία εκσυγχρονιστική δυτικότροπη ελίτ της χώρας, παρ’ όλο που έρχεται σε σύγκρουση με την αποικιοκρατική δύναμη, είναι κόπια της αποικιακής δύναμης. Ας σκεφτούμε λοιπόν αυτές τις χώρες, όπου οι λεγόμενες εκσυγχρονιστικές ελίτ είτε είναι το καθεστώς το μονοκομματικό του εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου, που κυβερνά την Αλγερία το 1962, είτε είναι το πιο μετριοπαθές καθεστώς της Τυνησίας είτε είναι η μοναρχία του Μαρόκου, ποιοι διοικούν τη χώρα; Την διοικούν άνθρωποι και στελέχη με σπουδές στη Γαλλία, που μιλάνε γαλλικά μεταξύ τους, που διαβάζουνε γαλλικές εφημερίδες, γαλλόφωνες, που βγαίνουνε σ’ αυτές τις χώρες. Ποιο είναι το μήνυμα για τη μεγάλη μάζα του κόσμου; Ότι όλοι αυτοί, είναι υστερόγραφο της αποικιοκρατίας. Και, είναι αντιφατικό αλλά συμβαίνει και αυτό, αυτοί που καταξιώθηκαν πολεμώντας τον Γάλλο αποικιοκράτη, το έκαναν υιοθετώντας την ταυτότητα αυτού που ήθελαν να διώξουν από τη χώρα. Ο πρώτος ιστορικά εκσυγχρονιστής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, είναι ο αντιβασιλιάς της Αιγύπτου, ο Μοχάμεντ Άλι, ο πατέρας του Ιμπραήμ Πασά, ο οποίος δεν ήταν καν Αιγύπτιος. Ήταν ένας Αλβανός από την Καβάλα, ο οποίος βρέθηκε στην Αίγυπτο. Ποια είναι λοιπόν η λογική του Σαντάμ, του Άσαντ, του καθεστώτος της Αλγερίας: Για να μην είμαστε πλήρως υποτακτικοί της Δύσης, θα μιμηθούμε τη Δύση. Όλα αυτά είναι οι ρίζες του προβλήματος. Δηλαδή: θα γίνουμε σαν την Δύση, για να πολεμήσουμε τη Δύση.Αν στην Ευρώπη το δίκαιο, η ηθική, οι σχέσεις θρησκείας και πολιτείας υπέστησαν μία φυσιολογική εξέλιξη διαμέσου των αιώνων, αυτή η φυσιολογική εξέλιξη σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τον αραβομουσουλμανικό κόσμο και την Αφρική, διακόπηκε βίαια από την αποικιοκρατία. Δεν αφέθηκε, δηλαδή, το δίκαιο για παράδειγμα, στο Ιράν ή στις άλλες χώρες της Μέσης Ανατολής, να εξελιχθεί φυσιολογικά όπως στις χώρες τις Ευρώπης. Ή η σχέση θρησκείας – πολιτείας. Αντιθέτως, όλα αυτά μπερδεύτηκαν με την αποικιοκρατία, η οποία ολοκληρώθηκε με την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το 1918.
Το Μαρόκο και η Τυνησία έγιναν ανεξάρτητα κράτη το 1956. Την Λιβύη, που ήταν οθωμανική επαρχία, το 1911 την πήραν οι Ιταλοί μαζί με τα Δωδεκάνησα, από την Οθωμανική αυτοκρατορία και έγινε ανεξάρτητη το 1951. Η Αίγυπτος, που ήταν κατ’ όνομα ανεξάρτητη χώρα, από το 1882 ήταν υπό στρατιωτική κατοχή της Μεγάλης Βρετανίας. Μέχρι ουσιαστικά την επανάσταση του Σάντατ το 1952, με τους Βρετανούς να επιχειρούν μαζί με τους Γάλλους, εισβολή στο Σουέζ το 1956. Αλλά, αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε, είναι η μεγάλη εξαπάτηση του Αραβικού κόσμου. Οι περισσότεροι έχουμε δει την υπερπαραγωγή του Χόλυγουντ: «Λόρενς της Αραβίας». Τι έκαναν οι Άγγλοι το 1916, καθώς η Οθωμανική αυτοκρατορία είχε γίνει σύμμαχος της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο; Ξεσήκωσαν τους Άραβες σε εξέγερση με μια υπόσχεση, ένα ενιαίο κι ανεξάρτητο Αραβικό Βασίλειο, που περιλάμβανε το σημερινό Ισραήλ, την Ιορδανία, τη Συρία, το Λίβανο, το Ιράκ και την αραβική χερσόνησο. Αντ’ αυτού, δύο πρέσβεις – ένας Γάλλος κι ένας Άγγλος, ο Σάικς και ο Πικό, το 1916 σ’ ένα τραπέζι του Foreign Office – ο ένας μ’ ένα μοβ μολύβι κι ο άλλος μ’ ένα κόκκινο, χώρισαν την περιοχή σε αγγλική και γαλλική ζώνη επιρροής. Έτσι δημιουργήθηκαν το Ιράκ και η Συρία. Είναι, δηλαδή, απίστευτα τα ανοσιουργήματα που έχουνε γίνει πάνω σε αυτήν την περιοχή. Και, επίσης, τους ακραίους ισλαμιστές – εξτρεμιστές, που ήτανε πάντοτε μειοψηφικό ρεύμα, τους έβγαλαν από το περιθώριο και τους έφεραν στο επίκεντρο της πολιτικής, δυτικές δυνάμεις. Οι Βρετανοί, που το 1925 εγκατέλειψαν τη σημερινή βασιλική οικογένεια που κυβερνά την Ιορδανία, τους Χασεμίτες, κι έπαιξαν με την οικογένεια Σαούντ, που ήταν πάντοτε προστάτιδα ακραίων εξτρεμιστικών μορφών του Ισλάμ, των Σαλαφιστών και των Βαχαμπιτών. Αυτή ήταν η πρώτη ολέθρια επιλογή. Στην συνέχεια, σ’ όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα τύπου Μπάαθ ή τύπου Ουνάσερ, η Δύση χρηματοδοτούσε τους αδελφούς μουσουλμάνους. Και το τελευταίο μεγάλο βήμα που άνοιξε το κουτί της πανδώρας, ήταν η εργαλειοποίηση των Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εναντίον των Σοβιετικών, μετά την εισβολή τους το 1979, από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Στο όνομα της αποσταθεροποίησης της Ρωσικής παρουσίας στον Καύκασο, ήτανε τέτοια η ανάμειξη των μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α., ώστε αυτή η φρικαλέα ενέργεια των βομβών από Τσετσένους, που σκότωσαν αθώο κόσμο στον μαραθώνιο της Βοστώνης, να είναι πραγματικά η παρενέργεια ολέθριων πολιτικών επιλογών.
Η Βρετανία πήρε μια μεγάλη απόφαση το 1947, αποσύρθηκε από τις Ινδίες και αποφάσισε να επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Εκεί είχε απέναντί της τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα αλλά και τον ανταγωνισμό των Αμερικανών. Δεν είναι τυχαίο ότι, όταν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι εισέβαλαν για να καταλάβουν την Διώρυγα του Σουέζ το 1956, η Σοβιετική Ένωση έστειλε ένα τελεσίγραφο, κι οι Η.Π.Α. άφησαν τους συμμάχους τους στο Ν.Α.Τ.Ο, Γάλλους και Άγγλους, στα κρύα του λουτρού. Δηλαδή, δεν είδαν και με μεγάλη δυσαρέσκεια οι Αμερικανοί, την εκδίωξη. Η Γαλλία, στο τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, πήρε δύο κομμάτια της Μέσης Ανατολής, το Λίβανο και τη Συρία, όπου ιστορικά υπήρχε επιρροή της Γαλλίας επί των χριστιανικών πληθυσμών και μειονοτήτων. Η Γαλλία επίσης, ήταν αποικιακή δύναμη και στην Ινδοκίνα, το σημερινό Λάος, Καμπότζη, Βιετνάμ. Η Βρετανία ήλεγχε αυτήν την τεράστια περιοχή, που άρχιζε από το Πακιστάν, τις Ινδίες. Δηλαδή, φανταστείτε, οι Βρετανικές Ινδίες ήτανε: το Πακιστάν, η σημερινή Ινδία, το Μπαγκλαντές, συν τη Βιρμανία και την Κεϋλάνη. Και ο μεγάλος ανταγωνιστής της Βρετανίας σε αυτή την περιοχή, ήτανε η τσαρική Ρωσία, οι κτίσεις της οποίας – και μοναδική ενδιάμεση ζώνη – ήταν το Αφγανιστάν. Εκεί, όλες αυτές οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, ασχολήθηκαν με πλουτοπαραγωγικές πηγές, με εμπόριο.
Το πως συμπεριφέρθηκαν σε αυτούς τους λαούς, είναι μια παράδοση που πάει πίσω στις Σταυροφορίες, όπου το τι έγινε όταν οι Σταυροφόροι μπήκανε στην Ιερουσαλήμ, είναι μία ντροπή για την Δύση και για την δυτική χριστιανοσύνη και την Καθολική εκκλησία, που ήταν από τους οργανωτές των Σταυροφοριών. Έτρεχε το αίμα στους δρόμους, κι όταν ο Σαλαντίν ανακατέλαβε την Ιερουσαλήμ, είπε στους Άραβες – μουσουλμάνους μαχητές: Κοιτάχτε να δείξουμε τη διαφορά μας, μην κάνουμε τα ίδια. Θέλω να πω ότι το Ισλάμ, στο χρυσό του αιώνα, διέσωσε την αρχαία ελληνική κληρονομιά με τις μεταφράσεις στα αραβικά, που μέσω της αραβικής Ισπανίας ήρθαν στη Δύση. Το Ισλάμ, διέσωσε τη συνύπαρξη χριστιανών εβραίων και μουσουλμάνων για αιώνες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Μέχρι και τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, αντί-εβραϊσμος δεν είχε υπάρξει πουθενά στη Μέση Ανατολή. Υπήρχε εβραϊκή κοινότητα στην Βαγδάτη, στη Δαμασκό, παντού. Υπήρχε ανοχή των δύο μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών. Είναι λίγο επικίνδυνες οι γενικεύσεις και οι απλουστεύσεις που κάνουν, αυτοί που ταυτίζουνε το Ισλάμ με εξτρεμιστικές μορφές, είναι σαν να ταυτίζεις τον χριστιανισμό με την Ιερά εξέταση στην Ισπανία. Ή ακόμα χειρότερα, με την Κου Κουξ Κλαν στο Τέξας. Το δυτικό μοντέλο είναι μία θρησκεία, με τον βασιλιά-εκπρόσωπο του Θεού επί της γης, κι όποιος είναι μειονότητα ή άλλη θρησκεία, αμφισβητεί την απόλυτη μοναρχία. Ενώ το μοντέλο το Οθωμανικό, καθυστερημένο σε άλλες εκδοχές, ήτανε πιο ανεκτικό στη διαφορετικότητα.
Τζιχαντιστές
Οι Τζιχαντιστές, οι περισσότεροι έχουν μεγαλώσει στην Ευρώπη και είναι άνθρωποι που βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη του πουθενά. Δηλαδή, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πια Άραβες, γιατί είναι τρίτης γενιάς και είναι γεννημένοι σε ευρωπαϊκές χώρες. Στις χώρες καταγωγής τους τους απορρίπτουν ως ξένους ή ως ανθρώπους που περάσανε στην άλλη πλευρά και τους λένε ειρωνικά Γάλλους ή Ευρωπαίους. Και για τις χώρες αφομοίωσής τους εξακολουθούν και είναι ξένοι. Άνθρωποι λοιπόν χωρίς ταυτότητες, σ’ ένα κενό, τι λειτουργεί γι’ αυτούς; Λειτουργεί, κυρίως σε περίοδο οικονομικής κρίσης και μαζικής ανεργίας, η αναδίπλωση στην ταυτότητα και η επιδίωξη απόκτησης ενός προσωπικού στίγματος μέσα από τη σύγκρουση. Δεν είναι τυχαίο ότι, δεν εμφανίζονται τόσο πολύ στον αραβικό κόσμο όσο στις χώρες που η παράδοση του συντηρητικού και του ακραίου Ισλάμ, έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι τα πρώτα θύματα των Τζιχαντιστών, είναι συμπατριώτες τους Άραβες και μουσουλμάνοι. Δηλαδή οι Άραβες διαφόρων μειονοτήτων, οι Αλαουίτες κι οι Σιίτες. Την μεγαλύτερη σφαγή στην Συρία την έκαναν οι Τζιχαντιστές.Ο κίνδυνος του τζιχαντισμού είναι ένα δημιούργημα, μοιραία κίνηση 1979-80 στο Αφγανιστάν. Ας θυμηθούμε τι ήταν το Αφγανιστάν, που προέκυψαν σ’ αυτή την ασιατική χώρα μαρξιστές και κουμουνιστές. Υπήρχανε αστοί εκσυγχρονιστές, αν δείτε τους ηγέτες εκείνης της εποχής, αυτούς που στήριζαν οι σοβιετικοί, ήταν απόφοιτοι του αμερικανικού κολεγίου, του γαλλικού λυκείου, της γερμανικής σχολής της Καμπούλ. Ήτανε ηγέτες, που θέλανε να κάνουνε έναν εκσυγχρονισμό τύπου Κεμάλ στη χώρα τους. Ζήτησαν τη συνδρομή της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτή τη σύγκρουση με τους ισλαμιστές, κι οι Η.Π.Α. έπαιξαν χοντρά κι απροσχημάτιστα, το χαρτί του εξτρεμιστικού Ισλάμ. Οι Η.Π.Α., σε μια πρώτη φάση στήριξε όλες αυτές τις εξτρεμιστικές τάσεις εν ονόματι του αντικομουνιστικού αγώνα. Αν και το σύστημα το κομουνιστικό ήδη θα κατέρρεε, είχε εσωτερικά σαπίσει. Οι παρεμβάσεις λοιπόν των Η.Π.Α., δημιούργησαν όλη αυτή την κατάσταση στο Αφγανιστάν, η οποία στη συνέχεια ετέθη εκτός ελέγχου. Επειδή το Αφγανιστάν έχει συνάφειες εθνικές και πολιτιστικές με το Πακιστάν, είναι δηλαδή η εθνότητα των Παχτούνων, η οποία είναι και από τις δύο μεριές των συνόρων, η μόλυνση πέρασε και στο Πακιστάν. Ξέρετε, όταν εμφανίζεται μια ακραία οργάνωση, συνήθως εργαλειοποιείται, λοιπόν οι Ταλιμπάν και οι ακραίοι τρομοκράτες κάνουν εργολαβίες για την κυβέρνηση του Πακιστάν. Αυτό είναι γνωστό, στο Κασμίρ για παράδειγμα. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με τα κράτη του Κόλπου: το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, Όταν δημιουργήθηκε το κενό εξουσίας στο Ιράκ, όταν δηλαδή οι Σουνίτες που ήτανε καθεστώς επί Σαντάμ και για τα προηγούμενα 70 χρόνια, από κυρίαρχη κοινότητα κινδύνευσαν να γίνουν μειονότητα, εκεί δημιουργήθηκαν οι βάσεις για να γίνει το Isis.
Αμερική
Ο τρόπος με τον οποίο επενέβησαν οι Η.Π.Α., και αυτό που ακολούθησε την κατάρρευση καθεστώτων όπως του Ιράκ, της Λιβύης κ.τ.λ., ή την πετυχημένη απόπειρα στη Συρία, γιατί το καθεστώς Άσαντ άλλαξε, κάνει πολλούς να νοσταλγούν αυτά τα καθεστώτα. Δηλαδή, η Λιβύη του Καντάφι, όσο αυταρχικό και να ‘τανε το καθεστώς, από τη σημερινή ακυβέρνητη πολιτεία, όπου υπάρχει κράτος των Τζιχαντιστών στην παραλία και δύο πρωτεύουσες. Μια Λιβύη η οποία έχει γίνει θρύψαλα ανάμεσα στις φυλές. Είναι πολύ πιο πίσω και σε πολύ χειρότερη κατάσταση, απ’ ότι ήταν υπό τον Καντάφι. Και αν μη τι άλλο, σε όλες αυτές τις χώρες, παρόλο που ήτανε καθεστώτα μιας συγκεκριμένης φυλής, μειονοτικό καθεστώς Σουνητών ήταν το καθεστώς Σαντάμ και μειονοτικό καθεστώς του 10% των Αλαουιτών ήταν το καθεστώς Άσαντ. Η ασφάλεια όμως και η καθημερινότητα των πολιτών πριν αποσταθεροποιηθούν αυτά τα καθεστώτα, ήτανε έτη φωτός καλύτερη από ότι η σημερινή κατάσταση. Κατέστρεψαν αυτές τις χώρες, τις έκαναν ακυβέρνητες πολιτείες.Υπάρχουν και διαφορετικές φωνές στις Η.Π.Α., ο πατέρας Μπους έδωσε δείγματα γραφής της μετριοπάθειας του. Όταν έδιωξε τον Σαντάμ Χουσεΐν από το Κουβέιτ, σταμάτησε τα αμερικανικά στρατεύματα, τα οποία μ’ έναν περίπατο θα μπορούσανε να ‘χανε πάει στη Βαγδάτη. Γιατί το έκανε; Γιατί ήξερε ότι αν ρίξεις το καθεστώς της Βαγδάτης, η χώρα θα θρυμματιστεί. Επίσης, προς τιμήν του ο Ομπάμα, έστω και στο τέλος της θητείας του, τα ‘βαλε με τρία πανίσχυρα λόμπι. Ένα απ’ αυτά ήτανε το Κουβανικό με έδρα το Μαϊάμι, που απαγόρευε την εξομάλυνση των σχέσεων με την Κούβα. Τα άλλα δύο πανίσχυρα λόμπι, το φιλοϊσραηλινό και το σαουδαραβικό, με το μεν φιλοϊσραηλινό να επηρεάζει ψήφους και εκλογές, το δε σαουδαραβικό – για να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους – να εξαγοράζει βουλευτές και γερουσιαστές σε επιτροπές κλειδιά του Κογκρέσου. Δεν ήθελαν να αφήσουν την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ιράν. Η διαπραγμάτευση με το Ιράν άρχισε εν κρυπτώ ανάμεσα σε αξιωματούχους των δύο χωρών στο σουλτανάτο του Ομάν και το μάθαμε στη συνέχεια, όταν είχανε ήδη προχωρήσει οι συνομιλίες. Ξέρετε, είναι τρελό, τα συμφέροντα των Η.Π.Α. και του Ιράν, αποδεικνύονται να είναι ταυτόσημα σε πάρα πολλές χώρες στην Μέση Ανατολή. Παρόλο που δεν μπορούν να το καταλάβουν πολλοί, ο Ομπάμα συνέβαλε στην ασφάλεια του Ισραήλ όσο κανένας. Τα πυρηνικά όπλα της οποίας είναι τρίτα στον κόσμο. Δηλαδή, αν η Αμερική και η Ρωσία αυτή τη στιγμή έχουνε τα ισχυρότερα πυρηνικά οπλοστάσια, στην επόμενη βαθμίδα είναι Κίνα, Γαλλία, Βρετανία και Ισραήλ. Καταλαβαίνουμε τι ισχύ έχει το Ισραήλ. Ποιες ήταν οι δύο απειλές για μια πανίσχυρη χώρα όπως το Ισραήλ; Το Ιράν να αποκτούσε τα πυρηνικά όπλα και το χημικό εργοστάσιο της Συρίας. Αυτά τα δύο δεν υπάρχουν σήμερα.
 |
Προσφυγικό
Η πηγή του προσφυγικού προβλήματος, είναι η σταθεροποίηση της κατάστασης στη Συρία και αυτό το πράγμα φαίνονται αποφασισμένοι οι Ρώσοι κι οι Αμερικανοί να το κάνουν πάρα πολύ γρήγορα. Εάν διαιωνιστεί το προσφυγικό πρόβλημα και γίνει αποθήκη ανθρώπων η Ελλάδα, αυτό είναι ένα σοκ πρωτοφανές στην πολιτική της Γερμανίας, έτσι όπως διατυπώθηκε από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι σήμερα. Είναι αυτό που λέμε «ο βασιλιάς είναι γυμνός». Είναι μία Γερμανία που έχει πάρει ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και δεν μπορεί να κάνει καλά μια Πολωνία και μια Σλοβακία. Η Ουγγαρία κάνει δημοψήφισμα για να μην πάρει 1300 πρόσφυγες. Η Γερμανία εξακολουθεί να έχει την πολιτική των ανοιχτών συνόρων και αρνείται να βάλει πλαφόν. Η Γερμανία σε ορίζοντα εικοσαετίας, θα έχει χάσει 15 εκατομμύρια από τον πληθυσμό της. Από τα 85, θα πέσει στα 70 εκατομμύρια σύμφωνα με τις προβλέψεις. Όλες οι χώρες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν μια πληθυσμιακή κατάρρευση, κι έτσι όπως είναι δομημένη η λογική της οικονομικής ανάπτυξης των συνταξιοδοτικών ταμείων και της κοινωνικής πρόνοιας, αυτές οι χώρες δεν μπορούνε να διαχειριστούνε μείωση πληθυσμού. Άρα η Γερμανία, συνειδητά, αποβλέπει σε νέες μεταναστευτικές εισροές.Σαουδική Αραβία
Στη Σαουδική Αραβία, μία γυναίκα που έχει υποπέσει στο αδίκημα της μοιχείας εκτελείται με λιθοβολισμό και αν θέλουν να φανούν επιεικής, πάνε και ρίχνουν μ’ ένα φορτηγό ανατρεπόμενο, πολλές πέτρες μαζί, για να ‘ναι ο θάνατος άμεσος. Μιλάμε για φρικαλεότητες. Μιλάμε ότι στη Σαουδική Αραβία, μία γυναίκα μέχρι πρόσφατα δε μπορούσε να οδηγεί αυτοκίνητο. Μιλάμε για ένα καθεστώς, για μια χώρα, που παραδόθηκε στην πιο ακραία μορφή του Ισλάμ. Πρώτα με επιλογή της Βρετανίας και στη συνέχεια των Η.Π.Α., στο όνομα του πετρελαίου. Και μιλάμε για ένα καθεστώς σάπιο, οικογενειοκρατίας, από το οποίο έχουν αρχίσει να απομακρύνονται οι Η.Π.Α. Η λογική των συμφερόντων είναι αμείλικτη και ανελέητη. Πριν λοιπόν από τους Τζιχαντιστές, υπήρχε ένα κράτος σύμμαχος της Δύσης, σύμμαχος των Η.Π.Α, με τις ίδιες και χειρότερες πρακτικές.Αυτό που εισπράττει ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, δεν είναι ο διαφωτισμός κι οι δημοκρατικές αξίες της Δύσης, είναι το απαίσιο παρελθόν της Δυτικής αποικιοκρατίας και στη συνέχεια οι τυχοδιωκτικές και κυνικές συμμαχίες της Δύσης με τον διάβολο, για την κατοχύρωση των δικών της συμφερόντων. Αυτά όλα, δεν δικαιολογούν τους Τζιχαντιστές, μας βοηθούν να καταλάβουμε το γιατί συμβαίνει.
___________________
Παραγωγή: Blue Sky
