Ζέτα Φλισκανοπούλου: Η γυναικεία ομορφιά βρίσκεται παντού

Η γυναικεία ομορφιά βρίσκεται παντού

«Ομορφιά είναι να είσαι ο εαυτός σου»

(γράφει η Ζέτα Φλισκανοπούλου)

«Για κάποιους η ομορφιά είναι στα μαλλιά για κάποιους στην φαλάκρα» λέει μια Ινδική Παροιμία. 

Αν καταλαβαίναμε ότι ο καθένας είναι μοναδικός και δεν αντιγράφεται, όλα θα ήταν πιο απλά. Η φύση σε πλάθει μοναδικό και εσύ ψάχνεις τρόπο να είσαι όμοιος με κάποιον άλλο. Τελικά, το φαίνεσθαι γίνεται σημαντικότερο του είναι. Υπάρχουν και κανονικές γυναίκες σε αυτή την ζωή κάθε ηλικίας. Ξεχωριστές, με ρυτίδες, διαφορετικά μαλλιά, μύτες, χτενίσματα και σκελετό προσώπου. Υπάρχουν γυναίκες που δεν είναι με μαρμάρινα χαμόγελα, ανέκφραστα και αταλάντευτα πρόσωπα. Υπάρχουν γυναίκες που δεν ακολουθούν το φαινόμενο της Κορέας «Korean plastic face look», όπου σε ορισμένες περιοχές της Σεούλ όλες οι γυναίκες − λόγω πλαστικών − μοιάζουν σαν αδελφές, είναι σχεδόν όλες ίδιες.

Με αυτή τη διάθεση, του να αναδείξει το διαφορετικό και την ομορφιά που υπάρχει, κινείται και η Ρουμάνα φωτογράφος Mihaela Noroc,  που τα τελευταία χρόνια κάνει αίσθηση και εντυπωσιάζει με την φωτογραφική δουλειά της. H Mihaela Noroc ταξιδεύει σ' όλο τον κόσμο με το σακίδιο και την κάμερα της, φωτογραφίζοντας γυναίκες της διπλανής πόρτας και συλλέγοντας τις ιστορίες τους. Στόχος της είναι να δείξει ότι κάθε γυναίκα μπορεί να «λάμπει σαν αστέρι», επειδή η ομορφιά ποικίλει και δεν περιορίζεται μόνο στα πρότυπα που προβάλλονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Το έργο της ονομάζεται «The Atlas of Beauty» (Ο Άτλας της ομορφιάς) και αφορά την ποικιλομορφία του πλανήτη μας μέσα από πορτρέτα γυναικών.

  

Το «The Atlas of Beauty Book» δημοσιεύθηκε το 2017 και περιλαμβάνει πορτρέτα 500 γυναικών από περισσότερες από 500 χώρες, συνοδευόμενες από αποκαλυπτικές λεζάντες, που αποτυπώνουν τις προσωπικές ιστορίες αυτών των γυναικών. Η Noroc, ζώντας σε μια ανατολικοευρωπαική χώρα με πρώην κομμουνιστικό καθεστώς, λόγω ιδεολογίας είχε πάντα ανεπτυγμένο το αίσθημα της ισότητας των φύλων στην κοινωνία. Ίσως τότε να μη γνώριζε ότι οι γυναίκες αντιμετώπιζαν τόσα προβλήματα στον κόσμο. Ίσως για αυτό να έμεινε και έκπληκτη, όταν στο Ιράν έπρεπε να καλύψει το σώμα της για να φωτογραφίσει ή όταν φωτογράφιζε μια γυναίκα με σημάδια από μαστίγιο, μια τιμωρία γιατί δεν είχε φορέσει το χιτζάμπ της. Η ίδια φαίνεται να πιστεύει περισσότερο από ποτέ στην φράση του Ντοστογιέφσκι: «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Η ομορφιά, όχι η ομορφιά της εμφάνισης, γίνεται φάρος ελπίδας, διαθέτει τη δυνατότητα να φέρει τη σωτηρία και να μεταμορφώσει τον κόσμο, μπορεί να φέρει τον Ουμανισμό και οι γυναίκες να μιλήσουν και να είναι ορατές.

«Συνέλαβα με τον φακό μου την ομορφιά από τις φαβέλες της Βραζιλίας, τις κακόφημες γειτονιές της Κολομβίας, τα Ιρανικά τεμένη, το οροπέδιο του Θιβέτ, τον μεγαλύτερο Βουδιστικο ναό της Μιανμάρ, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, αλλά και σε φανταχτερές περιοχές της Οξφόρδης, το κέντρο της Νέας Υόρκης ή στα προάστια του Σίδνεϊ.

Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι η ομορφιά βρίσκεται παντού και αυτό δεν είναι θέμα καλλυντικών, χρημάτων, φυλής ή κοινωνικής κατάστασης. Η ομορφιά είναι το να είναι κανείς ο εαυτός του.

Σε μια εποχή μίσους και μισαλλοδοξίας, θέλω να στείλω ένα μήνυμα για την αγάπη και την αποδοχή. Ελπίζω ότι αυτό το βιβλίο θα φτάσει σε πολλά σπίτια σε όλο τον κόσμο, πείθοντας περισσότερους ανθρώπους, ότι η ποικιλομορφία είναι ένας θησαυρός και όχι ένα κίνητρο για συγκρούσεις και μίσος. Είμαστε πολύ διαφορετικοί, αλλά, ταυτόχρονα, είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας.

Νομίζω ότι όλοι πρέπει να καλλιεργήσουν τη δική τους ομορφιά, αντί να αντιγράφουν κάτι που δεν τους ταιριάζει. Στο τέλος, το πρωτότυπο είναι καλύτερο από ένα αντίγραφο… Ίσως σε 50 χρόνια, οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο να ντύνονται και να συμπεριφέρονται το ίδιο. Ελπίζω ότι το έργο μου θα παραμείνει ως ένας μάρτυρας των πολιτισμών και των παραδόσεων της εποχής μου. Ένα τεκμήριο του πως ζούσαν οι γυναίκες στη γη, την εποχή που εγώ αποτυπώνω. Μια μεγάλη μαρτυρία για αυτές τις γυναίκες».

H τυχερή, Νορόκ (το Noroc σημαίνει «τύχη» στα ρουμάνικα) συνεχίζει μόνη, με την κόρη της ή και τον σύζυγό της να ταξιδεύει στον κόσμο, να ονειρεύεται, να φωτογραφίζει γυναίκες με στόχο της − στο επόμενο πρότζεκτ − να φωτογραφίσει μητέρες και γυναίκες σε μεγαλύτερη ηλικία, με τη φωτογραφία να παραμένει ένας τρόπος αυτοαναζήτησης, επικοινωνίας, δημιουργικής έκφρασης και προσωπικής ανάπτυξης. Άλλωστε, όπως λέει και ο συνάδελφος της Edward Steichen  «η φωτογραφία θα παραμένει πάντα μια μεγάλη δύναμη, για να εξηγήσει τον άνθρωπο στον άνθρωπο».

 Η Mihaela Noroc φωτογράφισε και στην Ελλάδα

Arachova, Greece. Christina is a student in Athens,
but was on vacation in this mountain town

Τον Μάιο του 2016 η Μichaela βρέθηκε και στην Ελλάδα για τις ανάγκες του πρότζεκτ της, εντυπωσιάστηκε από την Ελληνική ομορφιά και την αποθανάτισε.

«Γνώριζα ότι σε πολλά μέρη της Ελλάδας διατηρούνται οι παραδόσεις του Πάσχα, έτσι επισκέφτηκα μικρές πόλεις όπως η Αράχοβα, τα Μέγαρα και η Κέρκυρα, για να βιώσω τους εορτασμούς και να τραβήξω φωτογραφίες για το πρότζεκτ μου. Πραγματικά, με εξέπληξε η ποικιλομορφία στα πρόσωπα. Στην Ελλάδα μπορείς εύκολα να συναντήσεις γυναίκες με σκούρα μάτια και μαλλιά, αλλά και γυναίκες με ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια. Αναζητώ πάντα τη διαφορετικότητα, επομένως, η Ελλάδα μέχρι τώρα είναι ένα υπέροχο μέρος για το πρότζεκτ μου».

Ποια είναι η Mihaela Noroc

Είμαι μία 37χρονη φωτογράφος από το Βουκουρέστι της Ρουμανίας, αλλά πέρασα τα περισσότερα από τα τελευταία 10 χρόνια που ταξίδευα, σε διάφορες χώρες του κόσμου.

Ο πατέρας μου είναι ζωγράφος, έτσι, από την παιδική μου ηλικία περικυκλώθηκα με χρώματα. Όταν ήμουν 16 ετών ανακάλυψα τη φωτογραφία, αλλά, δυστυχώς, τα επόμενα χρόνια δεν μπορούσα να ζήσω από αυτό, οπότε έπρεπε να εργαστώ σε άλλους τομείς, όπου θα μπορούσα να κερδίσω ένα αξιοπρεπές εισόδημα. Ταξιδεύοντας κατά τη διάρκεια των διακοπών ως backpacker σε διάφορα μέρη του κόσμου, με έκανε να ανακαλύψω την ποικιλομορφία του πλανήτη μας. Έτσι, όταν ήμουν 27 ετών, αποφάσισα να εγκαταλείψω τη συνηθισμένη ζωή μου στο Βουκουρέστι και να βάλω όλες τις προσπάθειες και τις αποταμιεύσεις μου σε ταξίδια και φωτογραφία. Τότε δημιούργησα τον Άτλαντα της Ομορφιάς.

Με την πάροδο του χρόνου, το έργο έγινε πολύ δημοφιλές σε όλο τον κόσμο, αλλά σήμερα πιστεύω ότι είμαι το ίδιο συνηθισμένο άτομο όπως πριν από 10 χρόνια, που αγαπά να ανακαλύψει την απαρατήρητη ομορφιά που ανθίζει σε κάθε γυναίκα.

Βλέπω τον εαυτό μου σαν μια κανονική γυναίκα, με σκαμπανεβάσματα. Δουλεύω σκληρά για το όνειρό μου και, ευτυχώς, αυτό το όνειρο εκτιμάται πολύ από ένα μεγάλο ακροατήριο. Αλλά υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο που εργάζονται ακόμη πιο σκληρά για τους στόχους τους και οι δραστηριότητές τους δεν φαίνονται τόσο θεαματικές από το εξωτερικό. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να φωτογραφήσω μερικά από αυτά , να καταγράψω την εσωτερική και εξωτερική τους ομορφιά και να δείξω πόσο ιδιαίτερες είναι.
______________________
Πηγές: The Independent photographer/photo.gr