Asmongold, ένας φιλόσοφος gamer
(μετάφραση/επιμέλεια: Κωνσταντίνος Σύρμος)
Όταν ήμουν πολύ νεότερος − και μιλάω για την ηλικία των έξι ή επτά ετών με δεκατριών περίπου, οπότε, εννοώ όλα τα χρόνια του δημοτικού σχολείου − και έβγαινα έξω, νοιαζόμουν πολύ να φοράω Nike, νοιαζόμουν πολύ να φοράω ωραία παπούτσια και θυμάμαι ότι η μαμά μου μού αγόρασε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια στην ακαδημία και ήταν φοβερό. Πήγαινα και τα έδειχνα και οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν κουλ κ.τ.λ., τέτοιου είδους πράγματα. Ο υλισμός ήταν πολύ ελκυστικός, ήταν πολύ σημαντικό για μένα, αποτελούσε μέρος του ποιος ήμουν ως άτομο. Το επέτρεψα αυτό να γίνει, να είναι μέρος αυτού που καθόριζε τον εαυτό μου και αυτό συνέβαινε καθ’ όλη τη φοίτησή μου στο δημοτικό σχολείο, αλλά και επίσης σε όλο το γυμνάσιο.
Η ουσιαστική, διαμορφωτική στιγμή για μένα προσωπικά ήταν στο λύκειο. Όσον αφορά το λύκειο, πήγα σε δύο. Στην αρχή πήγα σε ένα πολυτελέστερο, ένα πλουσιότερο λύκειο. Δεν ήταν κάτι το σούπερ πλούσιο ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ανώτερο από τα κοινά. Τα παιδιά οδηγούσαν τα Χάμερ στο σχολείο και ήταν προφανές ότι αυτά τα παιδιά δεν αγόραζαν τα αυτοκίνητά τους με ένα μισθό σε εργασία μερικής απασχόλησης στα McDonald’s. Oι γονείς τους τα αγόραζαν αυτά τα πολύ ακριβά αυτοκίνητα και ήταν πολύ συνειδητοποιημένοι ως προς τη μάρκα. Όπως και για το τι θα φορούσαν, πώς θα έδειχναν. Κάθε φορά που κοίταζα αυτούς τους ανθρώπους σκεφτόμουν ότι ήταν τόσο επιφανειακοί και τόσο άχρηστα και τόσο ανούσια όλα όσα επιδείκνυαν, που ήταν πολύ απωθητικό και παράξενο για μένα. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν κι εγώ, επίσης, ένας από αυτούς. Κοιτάζοντας σε έναν καθρέφτη, αντιλήφθηκα ότι έκανα το ίδιο σε μικρότερο βαθμό. Αλλά και ότι, αν είχα τόσα χρήματα όσα είχαν, θα ήμουν ακριβώς σαν κι αυτούς.
Κατάλαβα ότι δεν ταιριάζω καθόλου με αυτούς τους ανθρώπους. Αυτή η συνειδητοποίηση μου επέτρεψε να αποκλίνω από αυτού του είδους τη νοοτροπία και όταν πήγα σε άλλο λύκειο, ένα πολύ πιο φτωχό λύκειο, ταίριαξα πολύ καλύτερα εκεί. Μου άρεσε πολύ καλύτερα εκεί και δεν έδινα δεκάρα τι έγραφε η μπλούζα μου. Δε με ένοιαζε με τι αυτοκίνητο με πήγαινε η μαμά μου στο σχολείο. Όλα αυτά δεν είχαν κανένα νόημα για μένα. Με ένοιαζε περισσότερο να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και να είμαι ευτυχισμένος, να κάνω τα πράγματα που ήθελα να κάνω.
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Πολλοί άνθρωποι πιστεύω ότι κάνουν πράγματα, ειδικά στις μέρες μας − όχι απαραίτητα στις μέρες μας, γιατί είναι πιο δύσκολο να κάνεις πράγματα στις μέρες μας ξέρετε, στην παροιμιώδη εποχή μας. Είναι πλέον συνηθισμένο να βλέπεις ανθρώπους να κάνουν πράγματα, επειδή νιώθουν ότι πρέπει να τα κάνουν. Είναι κυρίως οι άνθρωποι που πιέζουν τους εαυτούς τους να μπουν σε μια κυκλική τρύπα όντας τετράγωνοι. Εγώ είμαι ένα τρίγωνο, δεν είμαι σαν κανένα από αυτά τα άλλα πράγματα. Είμαι ο εαυτός μου. Και νομίζω ότι το να βρεις τον εαυτό σου και να συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι, το να μην επιτρέπεις σε ένα εμπορικό σήμα ή να μην επιτρέπεις ένα αντικείμενο ή ένα κόσμημα ή ένα ρούχο ή οτιδήποτε παρόμοιο, να καθορίσει ποιος είσαι, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το να καταλάβεις ποιος είσαι και να χτίσεις, να δημιουργήσεις την αυτοεικόνα σου, εκεί ουσιαστικά καταλήγουν όλα.
Πολλές φορές, όταν ήμουν νεότερος, ο λόγος για τον οποίο ένιωθα τόσο προσκολλημένος σε αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα – αισθανόμουν ότι έπρεπε να φοράω Nike, ότι έπρεπε να έχω ένα ωραίο αυτοκίνητο – ήταν επειδή ήμουν ανασφαλής. Δεν αισθανόμουν ότι ήμουν αρκετός, ότι χρειαζόμουν κάτι περισσότερο για να γίνω κάτι περισσότερο από αυτό που ήμουν. Έβλεπα τα αντικείμενα, τις μάρκες και τα διαφορετικά πράγματα που ήταν επιφανειακά, ως έναν τρόπο να επεκτείνω αυτό που ήμουν και να το διογκώσω. Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν καπνός. Δεν έχουν σημασία. Δεν κάνουν τη διαφορά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Καθώς μεγάλωνα, πάντα σκεφτόμουν τι θα έκανα αν είχα ένα χι ποσό χρημάτων, και, μετά, όποτε είχα αυτό το ποσό, συνειδητοποιούσα ότι στην πραγματικότητα δε με ένοιαζε τι θα έκανα με τα χρήματα, με ένοιαζε περισσότερο να έχω τα χρήματα και να μπορώ να κάνω αυτά τα πράγματα αν το ήθελα. Αλλά, το ίδιο το προϊόν, δεν είχε πραγματικά σημασία για μένα. Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος που έχω ένα φτηνό «σκατένιο» αυτοκίνητο και νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι πλέον βλέπουν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Σκεφτείτε όμως το εξής, αν βγω έξω για φαγητό και κάποιος πειράξει το αυτοκίνητό μου, δε με νοιάζει, δε με νοιάζει πραγματικά. Ναι, θα με τσαντίσει, αλλά δε θα καταστρέψει τη μέρα μου. Ξέρετε γιατί; Επειδή είναι ένα παλιό-Mustang του 2001 και αξίζει δύο χιλιάδες δολάρια. Αν είχα μια Lamborghini που αξίζει 200 χιλιάρικα, θα ήμουν συνεχώς αγχωμένος. Θα ανησυχούσα συνεχώς για τους ανθρώπους που θα πάρκαραν δίπλα μου. Θα ανησυχούσα για το αυτοκίνητο, αν το αυτοκίνητο έκανε έναν περίεργο θόρυβο. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, ότι πολλές από αυτές τις πολυτέλειες έχουν ένα κόστος. Το κόστος δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι και η ψυχική σας ηρεμία.
Εγώ προσωπικά δε θέλω η ζωή μου να επιβαρύνεται από αυτά τα ανούσια πράγματα. Δε θέλω να σκέφτομαι το αυτοκίνητό μου. Δε θέλω να σκέφτομαι τα ρούχα μου. Αυτά είναι πράγματα που δεν είναι σημαντικά για μένα. Το έχω πει αυτό πολλές φορές στη ζωντανή ροή (stream), είναι πολύ σημαντικό να αγοράζετε πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά είναι εξίσου σημαντικό το να είστε βέβαιοι, ότι η αγορά πραγμάτων δε θα σας κάνει ευτυχισμένους. Για παράδειγμα, όταν για πρώτη φορά πήρα λίγα χρήματα, αγόρασα μία τηλεόραση 50’ ιντσών και ήταν μια υπέροχη τηλεόραση. Πάντα ήθελα μια μεγάλη τηλεόραση και με έναν από τους πρώτους μου μισθούς πήγα και την αγόρασα. Μετά από εκείνο το μισθό αποταμίευσα τα υπόλοιπα χρήματα γιατί έλεγα ότι «εντάξει, πήρα την τηλεόραση, κέρδισα το παιχνίδι, τελείωσα» και νομίζω ότι αργότερα αγόρασα έναν υπολογιστή με αυτά τα χρήματα, αλλά και συν ένα μικρό μέρος των χρημάτων που έβγαζα από το YouTube. Αυτά ήταν πραγματικά τα μόνα που ήθελα και έτσι, ο λόγος για τον οποίο δεν ενδιαφέρομαι για αυτά τα πράγματα, είναι επειδή δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα από αυτά. Η όλη ιδέα τού να έχουμε τη δυνατότητα να τρέχουμε με 200 χλμ την ώρα, μου φαίνεται πολύ περιττή. Είναι εντελώς άσκοπο, είναι σαν να αγοράζεις ένα ολοκαίνουργιο υπολογιστή για να παίξεις Minecraft ή πασιέντζα, ποιος δίνει δεκάρα;
Πιστεύω ότι υπάρχει ένα ορισμένο ποσοστό ελευθερίας που έρχεται με το να μην έχεις πράγματα πολυτελείας, επειδή δε χρειάζεται να ανησυχείς για να τα συντηρείς, δε χρειάζεται να ανησυχείς για το να τα κρατάς καθαρά ή να τα κρατάς ασφαλή. Δε χρειάζεται να ανησυχώ για αυτά τα πράγματα και αυτό αφήνει το μυαλό μου ανοιχτό για να σκεφτώ και να ανησυχώ για τα πράγματα που νοιάζομαι και τα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία. Νομίζω ότι όλοι μπορούν να συμφωνήσουν, πως το να ανησυχείς για τους περίεργους ήχους που κάνει το αυτοκίνητό σας, δεν είναι ευχάριστη εμπειρία και όσο περισσότερο το κάνεις αυτό τόσο λιγότερο σκέφτεσαι πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος. Πώς μπορείς να είσαι καλύτερος στη δουλειά σου. Πώς μπορείς να δημιουργήσεις το επόμενο πράγμα που θα σε κάνει να νιώσεις ότι έκανες κάτι που έχει σημασία. Πώς θα γίνεις καλύτερος φίλος, πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος γιος ή γονιός ή οτιδήποτε άλλο. Τα αντικείμενα μπαίνουν σε μια δεύτερη μοίρα.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Είμαι ευτυχισμένος. Ζω με τη μαμά μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον πιθανότατα θα αγοράσω σπίτι, όταν ...θα συγκατοικήσω με μια κοπέλα και θα είμαι ίσως ένα κάπως λειτουργικό μέλος της κοινωνίας, αλλά μέχρι τότε είμαι απόλυτα ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με το να ζω με τη μαμά μου και να κάνω ό,τι θέλω, αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Αγαπώ τη μαμά μου και τη βοηθάω στο σπίτι. Βοηθάω στα έξοδα, καθαρίζω. Πράγματα απλά. Βασικά ζω τη ζωή που πάντα ζούσα. Δεν υπάρχει τίποτα που ήθελα ποτέ περισσότερο από το ότι υπάρχουν πράγματα που θέλω και αυτά τα πράγματα που θέλω δεν είναι πράγματα. Πολλά από τα πράγματα που θέλω, δε μπορείς να τα αγγίξεις. Πολλά από τα πράγματα που θέλω δε μπορείς να αγοράσεις. Οπότε, ποιο είναι πραγματικά το νόημα να έχεις τα αντικείμενα, απλά σου αποσπούν την προσοχή.
Ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι χαρούμενος σχεδόν πάντα. Εννοώ, ότι υπάρχουν πράγματα που με καταθλίβουν. Δεν είμαι καταθλιπτικός, αλλά υπάρχουν πράγματα που τα σκέφτομαι. Ξέρεις, έχω πολλά προβλήματα με τα δόντια μου. Με αγχώνει πολύ και με ενοχλεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που εν μέρει τα χρήματα μπορούν να διορθώσουν, αλλά, την ίδια στιγμή, είναι αυτό που είναι. Δε μπορώ πραγματικά να ασχοληθώ με αυτό. Είμαι σχετικά ευτυχισμένος και απολαμβάνω αυτό που κάνω και μου αρέσει το streaming, μου αρέσει να κάνω βίντεο μου αρέσει να παίζω βιντεοπαιχνίδια, μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα, μου αρέσει να μιλάω για πράγματα που με παθιάζουν και μου αρέσει να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο. Εστιάζω πολύ περισσότερο στο να κάνω δραστηριότητες που με κάνουν ευτυχισμένο, παρά να έχω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο. Η κατοχή αντικειμένων είναι περισσότερο ή λιγότερο ένα βάρος για μένα τώρα, παρά, στην πραγματικότητα, μια ανταμοιβή. Δε ζω μια υλιστική ζωή πια. Δεν με νοιάζει σχεδόν τίποτα, εκτός από πράγματα που έχουν συναισθηματική αξία για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα που πραγματικά ψάχνω, που ανυπομονώ να έχω ή να αγοράσω ή κάτι τέτοιο γιατί θα είναι απλά άλλο ένα βάρος για μένα.
Ξέρετε, αν αγοράσω ένα καινούργιο αντικείμενο και είναι στο δωμάτιό μου, τι θα κάνω μ' αυτό; Θα είναι πραγματικά για να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μου ή θα είναι απλά άλλο ένα βάρος στην καθημερινή μου ζωή, που απλά θα προστεθεί; Συχνά είναι το δεύτερο και όχι το πρώτο. Αυτή είναι μία από τις αλλαγές νοοτροπίας που μου συνέβη και νομίζω ότι, πραγματικά, για πολλούς ανθρώπους είναι δύσκολο να φτάσουν στο σημείο που βρίσκομαι εγώ, χωρίς να είναι στο σημείο που ήμουν εγώ και δεν νομίζω πραγματικά ότι υπάρχει κανένας τρόπος για να κάνεις αυτή τη διαδικασία πιο γρήγορη. Είναι κάτι εντελώς εσωτερικό. Δε μπορείς πραγματικά να μπεις τόσο βαθιά... Δε μπορείς, ξέρεις, να το ξεκινήσεις ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο πράγμα που μπορείτε, αν θέλετε να κάνετε κάτι, είναι να σκεφτείτε τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και αν το να έχεις το ένα ή το άλλο σε κάνει ευτυχισμένο. Σκεφτείτε τον εαυτό σας και ρωτήστε τον: το να έχω αυτό το αντικείμενο είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένο ή είναι το ότι είμαι σε θέση να το έχω, με κάνει ευτυχισμένο; Για εμένα, το να είμαι σε θέση να έχω αυτό το αντικείμενο, είναι αυτό που με έκανε ευτυχισμένο και γι' αυτό δε χρειάστηκε ποτέ να έχω αυτό το αντικείμενο, γιατί ήμουν ευτυχισμένος εξ αρχής.
Έτσι, η πραγματική απάντηση στο γιατί ζω μια ταπεινή ή γιατί ζω μια απλή ζωή, είναι ότι δε ζω μεν την πιο εξωφρενική ζωή που θα μπορούσα να ζήσω, που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, είμαι όμως περιτριγυρισμένος από τους φίλους μου, που με τους οποίους περνάω χρόνο καθημερινά. Έχω μια υπέροχη − μισώ να το αποκαλώ δουλειά, πραγματικά το μισώ. Μισώ να πηγαίνω στη δουλειά − αλλά έχω ένα σπουδαίο πράγμα που κάνω με τη ζωντανή αναμετάδοση/ροή, παίζοντας παιχνίδια και δημιουργώντας τα βίντεο μου. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό και είμαι πολύ παθιασμένος με αυτό. Έχω τους γονείς μου που νοιάζονται για μένα και έχω την οικογένειά μου που νοιάζεται. Έχω τους πραγματικούς μου φίλους που τους ξέρω εδώ και 20 χρόνια και είμαι ακόμα φίλος μαζί τους και τους βλέπω συνέχεια. Οπότε, λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν, δε ζω καθόλου μια ταπεινή ή απλή ζωή, αλλά ζω μια ευτυχισμένη ζωή. Δε χρειάζομαι ένα ακριβό αυτοκίνητο ή τίποτα τέτοιο για να έχω την ευτυχία. Ζω μια σπάταλη ζωή, μια πολύ σπάταλη ζωή, ζω μια ζωή χλιδής και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει να κάνει με χρήματα ή αντικείμενα ή κάτι τέτοιο.
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό, γιατί νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι πρέπει να το ακούσουν. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που σκέφτονται πολύ υλιστικά και το καταλαβαίνω καλύτερα από τον καθένα. Είναι πολύ ειρωνικό για μένα να μιλάω γι' αυτό, είμαι τόσο επικεντρωμένος στη συλλογή αντικειμένων, για τα οποία νοιάζομαι περισσότερο, αλλά αντικείμενα ψηφιακά, των παιχνιδιών του υπολογιστή, παρά στο στην πραγματική ζωή. Τουλάχιστον τα αντικείμενα στο παιχνίδι δεν καταλαμβάνουν χώρο, δε μπορούν να πάθουν ζημιά, να χαλάσουν, να χαθούν. Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε − και είναι μία συμβουλή για οποιονδήποτε – τι πραγματικά σας κάνει ευτυχισμένους, τι πραγματικά θέλετε.
Η δική μου συνειδητοποίηση σήμαινε την επιτυχία. Και πραγματικά ήθελα την επιτυχία, όχι απαραίτητα αυτό που με την επιτυχία συνεπαγόταν. Με νοιάζει μόνο η πραγματική επιτυχία και είμαι πολύ παθιασμένος προς αυτή την κατεύθυνση. Να δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση και να κάνω πράγματα που θα το κάνουν να συμβεί. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο και αυτό είναι, πραγματικά, το μόνο που χρειάζομαι. Πολλές φορές, όταν φτιάχνω βίντεο, όταν τα μοντάρω, έχω την καλύτερη δυνατή διάθεση επειδή κάνω αυτό που μου αρέσει να κάνω. Αν οι άνθρωποι το καταφέρουν, αλλάζει εντελώς την προοπτική τους, στον τρόπο που ζει κάποιος τη ζωή του.
Ήθελα να τα πω όλα αυτά και να δώσω στους ανθρώπους τη δική μου εικόνα και ελπίζω οι άνθρωποι να δουν την οπτική μου. Προσπαθώ να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό.
Περιηγούμαι σε αυτό το χώρο και ήταν πολλές φορές που οι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι μαζί μου, μερικές φορές το αντιμετώπισα με καλό τρόπο, μερικές φορές όχι και έμαθα από αυτό. Η αποτυχία σε διδάσκει περισσότερα από την επιτυχία. Τέλος πάντων, το πρώτο μέρος με το οποίο θέλω να ξεκινήσω, είναι από το πώς το αντιμετωπίζω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να δημοσιεύουν τις απόψεις τους στο ίντερνετ για καυτά θέματα, να λένε αυτό που είναι αμφιλεγόμενο, τους αρέσει να είναι λίγο νευρικοί∙ και, μετά, τη στιγμή που κάποιος θεατής τού λέει ότι «αυτό είναι πραγματικά ακραίο, δεν μου αρέσει αυτό, βγάλε το σκασμό, κάνεις λάθος, είναι ηλίθιο», τότε ο δημιουργός λέει: «Ω Θεέ μου με παρενοχλούν». Η παρενόχληση στο διαδίκτυο δεν είναι όταν οι άνθρωποι διαφωνούν με σένα. Οι άνθρωποι δε σκέφτονται το ίδιο πράγμα που σκέφτεσαι εσύ, δεν είναι αυτοί που παρενοχλούν. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις πραγματικής παρενόχλησης, οπότε θα ήθελα να δείξω στους ανθρώπους πώς να ξεχωρίζουν αυτούς τους τρόπους.
Αν κάποιος βάλει ένα σχόλιο με μια προσωπική προσβολή για τη σωματική εμφάνιση, αυτό το σχόλιο πάει στα σκουπίδια, αμέσως σταματώ να το διαβάζω. Σταματώ να ενδιαφέρομαι. Αν σε λένε χοντρό, αν σε λένε άσχημο, αν σε αποκαλούν με οποιοδήποτε τρόπο, κοροϊδεύοντας τη φυσική σου εμφάνιση, θα πρέπει αυτή την κριτική να την πετάξετε στα σκουπίδια. Εκθέτεις τον εαυτό σου εκεί έξω και θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που απλά δε σε συμπαθούν∙ και αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο, είναι ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σε συμπαθούν, επειδή πολλοί άλλοι σε συμπαθούν. Είναι το ίδιο με τους αντιφρονούντες, είναι οι άνθρωποι που μισούν όλους τους δημοφιλείς. Οποιαδήποτε κριτική, οποιαδήποτε ανατροφοδότηση που σας δίνουν οι άνθρωποι και η οποία συνδέεται με μια προσωπική προσβολή, ρίξτε τη στα σκουπίδια.
Βλέπετε ένα άρθρο, το οποίο άρθρο παραπληροφορεί. Μετά το άρθρο παραμένει στο διαδίκτυο. Η παραπληροφόρηση διορθώνεται αργότερα, αλλά το άρθρο με τη διόρθωση έχει περίπου χίλια «μου αρέσει» και το αρχικό άρθρο με την παραπληροφόρηση είχε εκατό χιλιάδες. Η αληθινή πληροφορία δεν έχει σχεδόν καθόλου απήχηση και όλοι εξακολουθούν να πιστεύουν το βασικό άρθρο της παραπληροφόρησης. Αυτό είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα του διαδικτύου, επειδή το βασικό άρθρο είναι πιο ενδιαφέρον και έτσι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτό καθαυτό παρά για το αν ήταν ψεύτικο. Στους ανθρώπους ποτέ δεν αρέσει να αποδεικνύεται ότι έχουν άδικο και, έτσι, θα πουν είτε ότι τρολάρουν ή θα επιμείνουν στη λανθασμένη γνώμη που έχουν, αντί να αλλάξουν τη άποψή τους όταν τους παρουσιάζονται νέα στοιχεία. Νιώθουν ότι δε χρειάζεται να αλλάξουν τη γνώμη τους, δεν έχουν καμία υποχρέωση να πιστέψουν απτά γεγονότα ή επιστημονικά και αποδεικτικά στοιχεία. Δεν το κάνουν, το μόνο που θέλουν είναι να σε δουν να βγαίνεις από τη μέση και σε πολλές περιπτώσεις δεν πρόκειται καν για εσάς, αλλά για αυτούς. Ακόμα και όταν έρχονται αντιμέτωποι με αδιαμφισβήτητα και επαληθεύσιμα στοιχεία ότι αυτό δεν είναι έτσι ή ένα άλλο καλό επιχείρημα, και πάλι δεν θα το πιστέψουν. Οι άνθρωποι θα πιστεύουν αυτό που θέλουν να πιστέψουν. Δεν έχει σημασία πόσο καλό είναι το επιχείρημά σου, δεν έχει σημασία πόσο πολύ προσπαθείς, δεν έχει σημασία πόσες φορές θα εκφραστείς με άλλο τρόπο για να γίνεις κατανοητός.
Πάντα χρησιμοποιούσα τη φράση «Χτίζω γέφυρες». Αν «γλύφεις» τους άλλους, δε χτίζεις γέφυρα, δεν είσαι γεφυροποιός, είσαι γλείφτης. Τι είναι πιο ενδιαφέρον, ένας γλείφτης ή ένας γεφυροποιός; Νομίζω ότι πολλοί θα έλεγαν ότι το πιο ενδιαφέρον είναι ένας γλείφτης. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Επειδή δέχεσαι κριτική, νομίζω, ότι είναι σημαντικό να δημιουργήσεις ένα είδος ομοιώματος του εαυτού σου, που θα είναι αυτό που θα είσαι στο διαδίκτυο και αυτό λειτουργεί κάτι σαν στόχος που χτυπούν αντί εσένα.
Οι άνθρωποι επιτίθενται στο πρόσωπο που είσαι στο διαδίκτυο, όχι απαραίτητα σε εσένα. Γιατί, όπως όλοι που έχουν μία κοινωνικότητα ή παράγουν περιεχόμενο στο διαδίκτυο, αυτοί που σε ακολουθούν/παρακολουθούν, ξέρουν ποιος είσαι στο διαδίκτυο, αλλά δεν είσαι ακριβώς ο ίδιος/α με αυτόν/η που είσαι στην πραγματική ζωή. Γενικά, ενεργείς διαφορετικά από ό,τι στο διαδίκτυο, με τον ίδιο τρόπο που πιθανόν να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά όταν είσαι με έναν φίλο σου ή με τη γιαγιά σου. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό, υγιές, δεν υπάρχει τίποτα κακό και, νομίζω, ότι επίσης σου επιτρέπει να αποσυνδεθείς από τον εαυτό σου και να έχεις μια μικρή ασυμφωνία μεταξύ των πραγμάτων που σου λένε οι άνθρωποι και των πραγμάτων που προσωπικά σας ενοχλούν. Ένιωσα ότι αυτό με βοηθάει πολύ και το πήγα ένα βήμα παραπέρα. Σταμάτησα να βλέπω τον εαυτό μου ως άτομο διαδικτυακά. Σταμάτησα να λέω: «θέλω εκείνο, θέλω το άλλο». Πέταξα όλα αυτά τα πράγματα στα σκουπίδια γιατί κανένας άλλος δεν νοιάζεται γι' αυτό. Οι άνθρωποι νοιάζονται για το περιεχόμενο που τους ενδιαφέρει, για να διασκεδάσουν και αν δεν το κάνεις αυτό, κανείς δεν νοιάζεται για σένα και δεν σε συμπαθούν.
Ο τρόπος που προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα, είναι ότι βλέπω μόνο τις προοπτικές και βλέπω μόνο αυτό που κάνω, από την οπτική γωνία του: πώς θα νιώσει ο θεατής. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ περίεργο και ίσως ακόμα και λίγο κοινωνιοπαθητικό: που δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν άτομο όποτε είμαι online, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι άτομο, είμαι απλά pixels. Δεν είμαι ένα πραγματικό πρόσωπο, δε με βλέπεις, κοιτάς ένα τηλέφωνο, μία οθόνη. Αυτή είναι μια περίεργη δήλωση αλλά νομίζω υπάρχει ένα ορισμένο επίπεδο αλήθειας σε αυτό. Μπορείς να βρεις παρηγοριά στο γεγονός ότι αυτό που είσαι, δεν είναι όλο αυτό το άτομο, είναι απλά αυτή η εκδοχή του εαυτού σου που βλέπουν οι άνθρωποι και μπορείς να διαχωρίζεις το πλαίσιο. Είσαι σε αυτό το μικρό κουτί και αυτό το κάνει πολύ πιο εύκολο να είσαι αυτός που οι άνθρωποι θέλουν να είσαι και επίσης να είσαι το άτομο που θέλεις να είσαι, να είσαι με έναν άλλο τρόπο.
Έχοντας αυτή την προσέγγιση, οι άνθρωποι είναι πραγματικά θυμωμένοι μαζί μου. Όλα είναι περιεχόμενο, οπότε δείτε οτιδήποτε καλό ή κακό συμβαίνει ως περιεχόμενο. Έτσι σκέφτομαι. Αυτό σας δίνει ένα ορισμένο επίπεδο αποσύνδεσης από αυτό, αλλά σας δίνει επίσης έναν έλεγχο πάνω του, γιατί τώρα δε σκέφτεστε ότι αυτό συμβαίνει σε εσάς. Αυτό δίνει περισσότερη αυτονομία και περισσότερο έλεγχο πάνω στο αποτέλεσμα της ζωής σας και συνολικά, πιστεύω, ότι αυτό είναι μια πολύ πιο υγιής προοπτική από το να κατηγορείτε απλά το διαδίκτυο ότι είναι κακό ή να κατηγορείτε μια ομάδα ανθρώπων που είναι τοξικοί ή κάτι τέτοιο, επειδή το μόνο που πραγματικά κάνετε είναι να κατηγορείτε οτιδηποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σας. Μπορείτε να το ισχυριστείτε αυτό λέγοντας ότι φταίει εντελώς κάποιος άλλος και πιθανότατα έχετε δίκιο. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται.
Η πρώτη μου μεγάλη viral στιγμή στο διαδίκτυο ήταν ένα θέμα μίσους, ήταν όταν έκανα το βίντεο μου «Asmongold's Lair», το 2010 (σημ: το βίντεο παρουσίαζε το πολύ ακατάστατο σπίτι του). Κάποιος το δημοσίευσε στο Reddit και όλοι έλεγαν σχόλια τύπου: «Υποθέτω ότι αυτό κάνουν οι άνθρωποι πριν αυτοκτονήσουν», «στοιχηματίζω ότι αυτός ο τύπος ποτέ δεν είχε κοπέλα», «αναρωτιέμαι πόσο άσχημα μυρίζει αυτός ο τύπος», «αναρωτιέμαι πώς μοιάζει αυτός ο τύπος». Όλα ήταν προσβολές αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτα από αυτά δεν με ενοχλούσε, γιατί ποιος στο διάολο θα τραβούσε ένα βίντεο, που θα έδειχνε ένα μάτσο μουχλιασμένα κουτάκια αναψυκτικών και μετά θα αναστατωνόταν όταν κάποιος του λέει: «είναι αηδιαστικό». Και τι; Θα κλάψεις γι' αυτό; Μη δημοσιεύσεις το βίντεο εξ αρχής. Είναι τόσο απλό και... όμως, άνθρωποι που παρακολουθούν δημιουργούς περιεχομένου, θέλουν να γίνουν δημιουργοί περιεχομένου. Ποια είναι η νούμερο ένα δουλειά που οι άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αμερική θέλουν να κάνουν; YouTuber, τι είναι στην Κίνα, παρεμπιπτόντως; Αστροναύτης. Δεν ξέρω τι θα βγει από αυτό, θα ξέρουμε σε 30 χρόνια, αλλά... δεν φαίνεται και πολύ καλό έτσι κι αλλιώς.
Έχεις αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να είναι δημιουργοί περιεχομένου και βλέπουν έναν δημιουργό περιεχομένου, ο οποίος παρουσιάζει ένα lifestyle, που οι ίδιοι πιστεύουν ότι αυτό είναι ένας τέλειος τρόπος ζωής. Έχουν εξιδανικεύσει αυτόν τον τρόπο ζωής, θέλουν οι ίδιοι να είναι σαν να είναι αυτός. Το όνειρό τους είναι να γίνουν YouTuber ή ένας streamer και, μετά, όταν δουν κάποιον που είναι YouTuber ή streamer, ο οποίος παραπονιέται γι' αυτό. Το εκλαμβάνουν ως μία προσωπική προσβολή γι' αυτούς, είναι θυμωμένοι, επειδή σκέφτονται ότι θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων για αυτό που έχεις. «Αν ήμουν στη θέση του», σκέφτονται, «θα ήμουν τόσο χαρούμενος και όλα μου τα προβλήματα θα είχαν λυθεί». Ίσως αυτό να είναι αλήθεια, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία αν είναι αλήθεια ή όχι.
Αν θέλετε να βγάλετε τον εαυτό σας εκεί έξω, μην το κάνετε. Δεν είστε ο εαυτός σας. Είστε μια εκδοχή του εαυτού σας στο διαδίκτυο. Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τους άλλους ανθρώπους να σας αποδεχτούν, σταματήστε να προσπαθείτε ώστε το ίντερνετ να σας δώσει σφραγίδα έγκρισης. Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τους ανθρώπους να σας πουν ότι είστε εντάξει, ότι αυτό που κάνετε ή παρουσιάζετε είναι εντάξει. Του μόνου ατόμου που χρειάζεστε την έγκριση, είναι η δική σας έγκριση. Δεν πρέπει να ζεις τη ζωή σου, προσπαθώντας να απολογείσαι για αυτό που είσαι. Ζώντας, εγκρίνοντας τον εαυτό σου, ως αληθινός με τον εαυτό σου, σου δίνει μακροζωία, γιατί, τελικά, αν προσπαθείς να παίξεις έναν χαρακτήρα, οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα.
Γενικά κάνε ό,τι θέλεις να κάνεις. Μην απολογείσαι για κάτι που δεν είσαι. Μην προσπαθείς να γίνεις ο άνθρωπος που δεν είσαι. Μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά, μη νοιάζεσαι. Είναι δύσκολο να το κάνεις, αλλά όποτε φτάσεις σε αυτό το σημείο, θα είσαι τόσο χαρούμενος που τα κατάφερες. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις και την παρενόχληση στο ίντερνετ.
Την περασμένη εβδομάδα πέθανε η μητέρα μου και για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Ακόμα νιώθω σαν κάθε φορά που το λέω, να λέω ψέματα. Πως θα επιστρέψει την επόμενη εβδομάδα, ξέρετε, ότι είναι απλά σε ένα ταξίδι και θα επιστρέψει. Θα πάω στο δωμάτιό της πριν πάω για ύπνο και θα την ψάξω για να της πω καληνύχτα και ξυπνάω και κοιτάζω στην καρέκλα της, όπου καθόταν και βλέπω αν είναι εκεί. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, που ελπίζει ότι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Αυτό είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που είχα ποτέ να αντιμετωπίσω μέχρι τώρα και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Θέλω να μοιραστώ αυτό που συνέβη και να μιλήσω λίγο περισσότερο γι' αυτήν.
Ζω στο Όστιν του Τέξας και έχω ζήσει εδώ σχεδόν όλη μου τη ζωή. Μετακόμισα εδώ όταν ήμουν έξι μηνών και η υπόλοιπη οικογένειά μου και σχεδόν όλοι οι άλλοι στην οικογένειά μου είναι στη Φλόριντα, τη Τζόρτζια, τη Νέα Υόρκη και σε μερικές άλλες πολιτείες. Έτσι εδώ στο Τέξας έχω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου και όσο μεγάλωνα ήταν οι δύο πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου. Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι και ζούσα με τη μαμά μου, οπότε περνούσα πολύ χρόνο μαζί της και μόνο μαζί της. Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, όλο αυτό είναι ένα τεράστιο πράγμα για μένα, λόγω του πόσο χρόνο πέρασα με τη μαμά μου.
Ο μπαμπάς μου ήταν ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει κανείς. Ήταν εκεί για μένα, με δίδαξε τόσα πολλά πράγματα και ήταν ακόμα και τα πράγματα που έκανε και με εκνεύριζαν όσο ήμουν παιδί . Τώρα, όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι θα κάνω κι εγώ πιθανόν το ίδιο στα παιδιά μου. Με τη μαμά μου ζούσα τα τελευταία 10 χρόνια, τη φρόντιζα, ήμουν κατά κάποιο τρόπο ο φροντιστής της. Ήταν 70 ετών, ήταν υπέρβαρη, κάπνιζε και βασικά ζούσε τη ζωή της σαν πρωτοετής φοιτητής. Καθόταν και μαστούρωνε και κάπνιζε τσιγάρα και έτρωγε φαστ φουντ. Έπινε αναψυκτικά και έβλεπε επαναλήψεις από ντοκιμαντέρ για αρχαίους εξωγήινους. Ήθελε να κάνει και έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε. Αυτό είναι καλό αλλά και κακό.
Προσπαθούσα για πολλά χρόνια να την κάνω να σταματήσει το κάπνισμα και να την κάνω να πάρει τη διατροφή της και την υγεία της πιο σοβαρά, και κατά καιρούς έκανε ημετελής προσπάθειες για να το κάνει αυτό, αλλά, ως επί το πλείστων, δεν το έκανε. Έμαθα για τα τσιγάρα, για το πόσο κακό ήταν, όταν ήμουν οκτώ ή εννέα ετών. Γύρισα σπίτι και της έλεγα: ήξερες ότι αυτό μπορεί να κάνει αυτό, εκείνο και το άλλο πράγμα; Τι ρωτούσα: γιατί το κάνεις αυτό, γιατί καπνίζεις; Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί συνέχισε να καπνίζει και ήμουν τόσο αναστατωμένος. Πάντα θα αναρωτιέμαι αν έφταιγα εγώ κατά κάποιο τρόπο, επειδή της αγόραζα τσιγάρα. Είναι δικό μου λάθος που είναι εκεί που είναι και γι’ αυτό που συνέβη; Επειδή της αγόραζα τα τσιγάρα;
Το λογικό μέρος του εγκεφάλου μου μού λέει ότι, όχι, δεν είναι, γιατί κάποιος άλλος θα τα αγόραζε γι' αυτήν ούτως ή άλλως, αλλά υπάρχει ακόμα ένα άλλο μέρος του εγκεφάλου μου που αισθάνεται ενοχές. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν η σωστή απόφαση ή όχι. Μπορείς πραγματικά να προστατεύσεις ένα άτομο από τον εαυτό του; Είναι αδύνατο. Προσπάθησα, αλλά απέτυχα.
Το κάπνισμα για 50 χρόνια σου δίνει κάτι που λέγεται ΧΑΠ (χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια), και η μαμά μου έπαθε ΧΑΠ πριν από αρκετό καιρό. Με την πάροδο των χρόνων χειροτέρευε, έτσι λειτουργεί η ασθένεια. Πριν από περίπου 10 χρόνια πήγε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο, βγήκε από το νοσοκομείο με μια σχετικά καλή υγεία και προσπάθησα να την πείσω να ζήσει διαφορετικά, να γυμνάζεται περισσότερο κ.λπ. Κάτι που δεν συνέβη. Έφτιαξα τον κήπο μας, τον φύτεψα αυτόν τον κήπο με την ελπίδα ότι θα έβγαινε έξω να φροντίσει τα φυτά ή κάτι τέτοιο. Ούτε αυτό δεν συνέβη. Απλά έκανε αυτό που ήθελε να κάνει..., έτσι η ασθένεια χειροτέρευσε. Πήγε στο νοσοκομείο δεύτερη φορά και μετά, στο σπίτι άρχισε να περπατάει με μπαστούνι. Της είπα: γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί χρησιμοποιείς μπαστούνι, απλά περπάτα κανονικά. Ήταν ένα παιδαριώδες και ηλίθιο πράγμα για μένα να σκεφτώ, γιατί ήξερα, απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Πριν από μερικούς μήνες είχε πολύ άσχημα αναπνευστικά προβλήματα, το οξυγόνο της έπεσε από 95 σε 75 ή 60, κάτι τέτοιο, το οξυγόνο της έπεσε πολύ αρκετά γρήγορα και θυμάμαι ότι κάλεσα μια τηλεφωνική γραμμή νοσηλευτών και μου είπαν ότι έπρεπε να καλέσω ασθενοφόρο αμέσως. Δεν το έκανα γιατί με ικέτευε να μην το κάνω αυτό, «μην καλέσεις ασθενοφόρο, μην καλέσεις ασθενοφόρο, μην το κάνεις αυτό». Το έλεγε γιατί εγώ και αυτή μεγαλώσαμε αρκετά φτωχά, ο μπαμπάς μου πάντα με υποστήριζε σε διάφορα πράγματα, αλλά μεγαλώσαμε φτωχά και η αναζήτηση ιατρικής φροντίδας στις Η.Π.Α δεν είναι απαραίτητα η πιο λογική προοπτική. Τελικά μπόρεσα να την πείσω να πάει στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Έμεινε εκεί για τρεις ή τέσσερις μέρες και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, μπόρεσα να χαλαρώσω λίγο, γνωρίζοντας ότι ήταν σε καλά χέρια.
Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα ίσως τέσσερις ή πέντε μέρες μετά από εκείνη, ήταν ανυποχώρητη, δεν ήθελε να είναι στο νοσοκομείο. Είπε ότι αν δεν πήγαινα να την πάρω, θα έπαιρνε ταξί και θα πήγαινε μόνη της σπίτι της. Η μαμά μου είχε πάντα αυτό: «Θα κάνω ό,τι θέλω, δεν έχει σημασία ποιο είναι το κόστος». Ήταν μη ρεαλιστικό το να πάρει ταξί, αλλά αυτό ακριβώς έλεγε και ανησυχούσα τόσο πολύ ότι θα χτυπούσε κατά τη διαδικασία αυτής της τής προσπάθειας. Πήγα και την πήρα, ενάντια στις ιατρικές συμβουλές. Άλλο ένα πράγμα που δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση ή όχι εκ μέρους μου. Φοβόμουν ότι θα σαμποτάριζε τον εαυτό της με κάποιον άλλο τρόπο και αυτό με τρόμαξε πραγματικά, γιατί δεν ήξερα τι θα συνέβαινε.
Έτσι έπρεπε να πάρω την καλύτερη απόφαση που μπορούσα. Πήγε σπίτι με ένα μηχάνημα οξυγόνου. Δεν το χρησιμοποίησε για αρκετό καιρό και τελικά, όταν άρχισε να το χρησιμοποιεί, τα πράγματα βελτιώθηκαν, μέχρι που άρχισαν να υποχωρούν αργά... Γινόταν όλο και χειρότερα όσο περνούσαν οι μέρες και αυτό συνέβαινε για μια περίοδο δύο εβδομάδων. Δεν χρησιμοποιούσε πάλι το μηχάνημα οξυγόνου. Έπρεπε να καλέσω το ΕΚΑΒ γιατί είχαμε ραντεβού με τον γιατρό της και δεν μπορούσε να σηκωθεί από την καρέκλα της. Τελικά την έπεισα να με αφήσει να καλέσω.
Προφανώς σε όλα αυτά τα 10 χρόνια, έχασα πολλές ευκαιρίες και δεν έκανα πολλά πράγματα που μπορούσα να κάνω, ήμουν στα 20 μου, επειδή έπρεπε να τη φροντίζω και να κάνω πράγματα γι' αυτήν και να είμαι εκεί γι' αυτήν. Πάντα έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα είναι μια χαρά. Θέλω να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, έκανα όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να μετανιώνω, χωρίς να δυσανασχετώ, χωρίς τίποτα. Θα το έκανα ξανά. Θα το έκανα τώρα αν ήταν ακόμα στο σπίτι και όταν ο πατέρας μου μεγαλώσει, θα το κάνω γι' αυτόν, και αν έχω γυναίκα και έχει προβλήματα υγείας, θα το κάνω γι' αυτήν. Αυτός είμαι και πάντα θα είμαι αυτός. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω και να προστατέψω τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ.
Τέλος πάντων, είχε ένα κόστος η όλη κατάσταση. Όλα αυτά τα χρόνια το εύρος των πραγμάτων που έκανα και των πραγμάτων που έκανε εκείνη, μειώθηκε, μειώθηκε πολύ περισσότερο προς τη δική μου πλευρά, όπου έκανα όλες τις δουλειές. Έβαζα πλυντήριο, έπλενα τα πιάτα, και προς το τέλος έκανα τα πάντα. Ξυπνούσα το πρωί και της έφτιαχνα πρωινό, της μαγείρευα δείπνο και μετά ξανακοιμόμουν. Μετά ξυπνούσα και σιγουρευόμουν ότι ήταν καλά. Μπορούσα να κοιμηθώ μόνο για ίσως δύο ώρες τη νύχτα. Η πρώτη φορά που είχε πραγματικά μια μεγάλη ανησυχία για την υγεία της, το 2012/2013. Η ειρωνεία της τύχης είναι, ότι επειδή είχε αυτή την περιπέτεια υγείας, αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο άρχισα να φτιάχνω βίντεο στο youtube.
Έπρεπε να σταματήσω να πηγαίνω σχολείο, γιατί δεν άντεχα να μην είμαι εκεί μαζί της και να μην τη βοηθάω και να μην τη φροντίζω. Τότε δεν είχαμε τα χρήματα για να προσλάβουμε έναν φροντιστή ή μια νοσοκόμα ή οτιδήποτε άλλο, δεν είχαμε καν τα χρήματα για να έχουμε ζεστό νερό. Τότε ήταν που άρχισα να ασχολούμαι με το YouTube. Θυμάμαι να ξυπνάω και να ακούω να φωνάζει το όνομά μου, και για τους επόμενους έξι μήνες ή ένα χρόνο ίσως και δύο χρόνια, δε μπορούσα να κοιμηθώ για περισσότερο από περίπου μιάμιση-δύο ώρες χωρίς να ακούω αυτές τις κραυγές στο κεφάλι μου και να με ξυπνάει και να πρέπει να βγω έξω και να ελέγξω αν είναι ακόμα ζωντανή.
Αυτό άρχισε να συμβαίνει πάλι πρόσφατα και δεν μπορούσα πραγματικά να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καθόλου, κάθε φορά που ξυπνούσα θα ήταν αμέσως μια κρίση πανικού και ήταν απλά απαίσιο. Πριν από τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, ήμουν εδώ έξω στην καρέκλα, καθισμένος στο δεντρόσπιτο και έκανα ένα ειδησεογραφικό βίντεο για διάφορα πράγματα για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω στο διαδίκτυο και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η μαμά μου μου έστειλε μήνυμα και μου ζήτησε να της φέρω μια Pepsi. Δεν ήταν καλά και ήθελε να πάει στο νοσοκομείο μέσα στις επόμενες 24 με 48 ώρες. Χάρηκα που το άκουσα αυτό, ειδικά με ότι είχε συμβεί την τελευταία φορά.
Επιστρέφω και κάθομαι στην καρέκλα κοιτάζοντας το τηλέφωνο. Είμαι πολύ αγχωμένος, όμως και πάω να ξαπλώσω. Ξαπλώνω αγχωμένος και πραγματικά ανήσυχος. Το δωμάτιό μου είναι ακριβώς δίπλα στο δωμάτιό της και... από το πουθενά ακούω ξαφνικά κάτι σαν τρακάρισμα. Ακούω γυαλιά να σπάνε. Βλέπω τα φώτα να αντανακλώνται στο πλάι τής πόρτας, σαν να πηγαίνουν παντού και σκέφτομαι τι συμβαίνει; Πήραμε καινούργιο φως από την Amazon; (Θα σας πω μετά ποιος είναι ο λόγος που αναρωτήθηκα κάτι τέτοιο). Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και μέρος του πατώματος καίγεται. Επίσης, το πράγμα που είχε συνδέσει στο πρόσωπό της με το μηχάνημα οξυγόνου είχε πάρει φωτιά. Κάπνιζε με το μηχάνημα οξυγόνου ανοιχτό. Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί το κάνεις, γιατί το κάνεις, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί το κάνεις αυτό;
Υπάρχει ένα κομμάτι μου που είναι πολύ θυμωμένο μαζί της. Είμαι πολύ αναστατωμένος. Δεν χρειαζόταν να γίνει έτσι. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει έτσι. Τέλος πάντων, έσβησα τη φωτιά. Ήμουν σαν ένα looney tunes, σαν ένα καρτούν, όπου υπάρχει μια βόμβα και ένα φιτίλι και το φιτίλι ανάβει και πηγαίνει προς τη βόμβα, η βόμβα ήταν το μηχάνημα οξυγόνου και το μικρό βυτίο του είχε πάρει φωτιά. Κυριολεκτικά πήγαινε προς το μηχάνημα η φωτιά κι έτσι προσπαθούσα μανιωδώς να τη σβήσω πριν φτάσει στο μηχάνημα και ανατιναχτεί. Εν τω μεταξύ η μητέρα μου ήταν στο πάτωμα εντελώς σοκαρισμένη και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει πραγματικά. Σβήνω τη φωτιά και της δίνω τις πρώτες βοήθειες για το πρόσωπό της, για τα εγκαύματά σε όλο το πρόσωπό της προφανώς, τα οποία παραδόξως δεν είναι πραγματικά τόσο άσχημα και έπρεπε να καλέσουμε το ασθενοφόρο. Πάλι μου έλεγε να μην καλέσω το ασθενοφόρο.
Κάλεσα το ασθενοφόρο. Πάλι δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση, αλλά από όλες αυτές τις αμφισβητήσιμες αποφάσεις που θα σκέφτομαι για το υπόλοιπο της ζωής μου, νιώθω ότι αυτή είναι αυτή που θα σκέφτομαι το λιγότερο. Την πήγαν στο νοσοκομείο και αργότερα εκείνη την ημέρα μαθαίνω ότι είναι στη ΜΕΘ για εγκαύματα και πάω να τη δω σε δύο μέρες, γιατί ήταν σε αναπνευστήρα στην αρχή και δεν μπορούσα πραγματικά να αλληλεπιδράσω μαζί της επειδή ήταν σε καταστολή. Τελικά την βλέπω και τα εγκαύματα στο πρόσωπό της δεν ήταν πραγματικά τόσο άσχημα και η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα ότι θα το ξεπεράσει μέχρι που..., μέχρι την τελευταία μέρα έλεγα ότι τα πράγματα θα γυρίσουν... τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ότι όπως αρρώστησε πολύ γρήγορα, ότι ίσως απλά θα γίνει καλά πολύ γρήγορα.
Προσπάθησα τόσο πολύ σκληρά να ελπίζω και να πιστεύω και δοκίμασα τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Έψαχνα στο internet, μιλούσα στον πατέρα μου γι' αυτό για ώρες κάθε μέρα... Πηγαίναμε σε μια εκκλησία, σε μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία, κοινωνούσα και όλα τα σχετικά όταν ήμουν μικρός. Πηγαίναμε στη λειτουργία κάθε Κυριακή. Πήγα ακόμη και στην παλιά μας εκκλησία για να προσευχηθώ γι' αυτήν και να ανάψω ένα κερί γι' αυτήν.
Μια απλή και ταπεινή ζωή
Θα ήθελα να σας μιλήσω για κάτι που με ρωτούν συχνά – στο πρόσφατο παρελθόν, τώρα τρία με τέσσερα χρόνια − και αυτό είναι: γιατί ζω μια απλή ζωή ή γιατί ζω ταπεινά; Αυτή είναι μια ερώτηση που οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή μου έχουν απευθύνει, αλλά και οι φίλοι μου, στα παιχνίδια που παίζουμε στον υπολογιστή, και με έχουν ρωτήσει ή άνθρωποι που γνωρίζω στο διαδίκτυο εδώ και χρόνια. Άνθρωποι που με παρακολουθούν ζωντανά όταν παίζω, όπως και άλλοι streamers. Όλοι μου έχουν κάνει αυτή την ερώτηση και σκέφτηκα, λοιπόν, να εξηγήσω από πού έρχομαι και τι σκέφτομαι. Νομίζω ότι ο καλύτερος τρόπος για μένα να το κάνω αυτό, είναι να ξεκινήσω από την αρχή, από όταν ήμουν νεότερος και να σας δείξω τι συνέβη στη ζωή μου, ώστε να φτάσω στη θέση που είμαι, που βρίσκομαι τώρα.Όταν ήμουν πολύ νεότερος − και μιλάω για την ηλικία των έξι ή επτά ετών με δεκατριών περίπου, οπότε, εννοώ όλα τα χρόνια του δημοτικού σχολείου − και έβγαινα έξω, νοιαζόμουν πολύ να φοράω Nike, νοιαζόμουν πολύ να φοράω ωραία παπούτσια και θυμάμαι ότι η μαμά μου μού αγόρασε ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια στην ακαδημία και ήταν φοβερό. Πήγαινα και τα έδειχνα και οι άνθρωποι πίστευαν ότι ήμουν κουλ κ.τ.λ., τέτοιου είδους πράγματα. Ο υλισμός ήταν πολύ ελκυστικός, ήταν πολύ σημαντικό για μένα, αποτελούσε μέρος του ποιος ήμουν ως άτομο. Το επέτρεψα αυτό να γίνει, να είναι μέρος αυτού που καθόριζε τον εαυτό μου και αυτό συνέβαινε καθ’ όλη τη φοίτησή μου στο δημοτικό σχολείο, αλλά και επίσης σε όλο το γυμνάσιο.
Η ουσιαστική, διαμορφωτική στιγμή για μένα προσωπικά ήταν στο λύκειο. Όσον αφορά το λύκειο, πήγα σε δύο. Στην αρχή πήγα σε ένα πολυτελέστερο, ένα πλουσιότερο λύκειο. Δεν ήταν κάτι το σούπερ πλούσιο ή κάτι τέτοιο, αλλά σίγουρα ανώτερο από τα κοινά. Τα παιδιά οδηγούσαν τα Χάμερ στο σχολείο και ήταν προφανές ότι αυτά τα παιδιά δεν αγόραζαν τα αυτοκίνητά τους με ένα μισθό σε εργασία μερικής απασχόλησης στα McDonald’s. Oι γονείς τους τα αγόραζαν αυτά τα πολύ ακριβά αυτοκίνητα και ήταν πολύ συνειδητοποιημένοι ως προς τη μάρκα. Όπως και για το τι θα φορούσαν, πώς θα έδειχναν. Κάθε φορά που κοίταζα αυτούς τους ανθρώπους σκεφτόμουν ότι ήταν τόσο επιφανειακοί και τόσο άχρηστα και τόσο ανούσια όλα όσα επιδείκνυαν, που ήταν πολύ απωθητικό και παράξενο για μένα. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήμουν κι εγώ, επίσης, ένας από αυτούς. Κοιτάζοντας σε έναν καθρέφτη, αντιλήφθηκα ότι έκανα το ίδιο σε μικρότερο βαθμό. Αλλά και ότι, αν είχα τόσα χρήματα όσα είχαν, θα ήμουν ακριβώς σαν κι αυτούς.
Κατάλαβα ότι δεν ταιριάζω καθόλου με αυτούς τους ανθρώπους. Αυτή η συνειδητοποίηση μου επέτρεψε να αποκλίνω από αυτού του είδους τη νοοτροπία και όταν πήγα σε άλλο λύκειο, ένα πολύ πιο φτωχό λύκειο, ταίριαξα πολύ καλύτερα εκεί. Μου άρεσε πολύ καλύτερα εκεί και δεν έδινα δεκάρα τι έγραφε η μπλούζα μου. Δε με ένοιαζε με τι αυτοκίνητο με πήγαινε η μαμά μου στο σχολείο. Όλα αυτά δεν είχαν κανένα νόημα για μένα. Με ένοιαζε περισσότερο να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και να είμαι ευτυχισμένος, να κάνω τα πράγματα που ήθελα να κάνω.
Νομίζω ότι αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Πολλοί άνθρωποι πιστεύω ότι κάνουν πράγματα, ειδικά στις μέρες μας − όχι απαραίτητα στις μέρες μας, γιατί είναι πιο δύσκολο να κάνεις πράγματα στις μέρες μας ξέρετε, στην παροιμιώδη εποχή μας. Είναι πλέον συνηθισμένο να βλέπεις ανθρώπους να κάνουν πράγματα, επειδή νιώθουν ότι πρέπει να τα κάνουν. Είναι κυρίως οι άνθρωποι που πιέζουν τους εαυτούς τους να μπουν σε μια κυκλική τρύπα όντας τετράγωνοι. Εγώ είμαι ένα τρίγωνο, δεν είμαι σαν κανένα από αυτά τα άλλα πράγματα. Είμαι ο εαυτός μου. Και νομίζω ότι το να βρεις τον εαυτό σου και να συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι, το να μην επιτρέπεις σε ένα εμπορικό σήμα ή να μην επιτρέπεις ένα αντικείμενο ή ένα κόσμημα ή ένα ρούχο ή οτιδήποτε παρόμοιο, να καθορίσει ποιος είσαι, είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το να καταλάβεις ποιος είσαι και να χτίσεις, να δημιουργήσεις την αυτοεικόνα σου, εκεί ουσιαστικά καταλήγουν όλα.
Πολλές φορές, όταν ήμουν νεότερος, ο λόγος για τον οποίο ένιωθα τόσο προσκολλημένος σε αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα – αισθανόμουν ότι έπρεπε να φοράω Nike, ότι έπρεπε να έχω ένα ωραίο αυτοκίνητο – ήταν επειδή ήμουν ανασφαλής. Δεν αισθανόμουν ότι ήμουν αρκετός, ότι χρειαζόμουν κάτι περισσότερο για να γίνω κάτι περισσότερο από αυτό που ήμουν. Έβλεπα τα αντικείμενα, τις μάρκες και τα διαφορετικά πράγματα που ήταν επιφανειακά, ως έναν τρόπο να επεκτείνω αυτό που ήμουν και να το διογκώσω. Συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά ήταν καπνός. Δεν έχουν σημασία. Δεν κάνουν τη διαφορά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Καθώς μεγάλωνα, πάντα σκεφτόμουν τι θα έκανα αν είχα ένα χι ποσό χρημάτων, και, μετά, όποτε είχα αυτό το ποσό, συνειδητοποιούσα ότι στην πραγματικότητα δε με ένοιαζε τι θα έκανα με τα χρήματα, με ένοιαζε περισσότερο να έχω τα χρήματα και να μπορώ να κάνω αυτά τα πράγματα αν το ήθελα. Αλλά, το ίδιο το προϊόν, δεν είχε πραγματικά σημασία για μένα. Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος που έχω ένα φτηνό «σκατένιο» αυτοκίνητο και νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι πλέον βλέπουν τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Σκεφτείτε όμως το εξής, αν βγω έξω για φαγητό και κάποιος πειράξει το αυτοκίνητό μου, δε με νοιάζει, δε με νοιάζει πραγματικά. Ναι, θα με τσαντίσει, αλλά δε θα καταστρέψει τη μέρα μου. Ξέρετε γιατί; Επειδή είναι ένα παλιό-Mustang του 2001 και αξίζει δύο χιλιάδες δολάρια. Αν είχα μια Lamborghini που αξίζει 200 χιλιάρικα, θα ήμουν συνεχώς αγχωμένος. Θα ανησυχούσα συνεχώς για τους ανθρώπους που θα πάρκαραν δίπλα μου. Θα ανησυχούσα για το αυτοκίνητο, αν το αυτοκίνητο έκανε έναν περίεργο θόρυβο. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, ότι πολλές από αυτές τις πολυτέλειες έχουν ένα κόστος. Το κόστος δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι και η ψυχική σας ηρεμία.
Εγώ προσωπικά δε θέλω η ζωή μου να επιβαρύνεται από αυτά τα ανούσια πράγματα. Δε θέλω να σκέφτομαι το αυτοκίνητό μου. Δε θέλω να σκέφτομαι τα ρούχα μου. Αυτά είναι πράγματα που δεν είναι σημαντικά για μένα. Το έχω πει αυτό πολλές φορές στη ζωντανή ροή (stream), είναι πολύ σημαντικό να αγοράζετε πράγματα που σας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά είναι εξίσου σημαντικό το να είστε βέβαιοι, ότι η αγορά πραγμάτων δε θα σας κάνει ευτυχισμένους. Για παράδειγμα, όταν για πρώτη φορά πήρα λίγα χρήματα, αγόρασα μία τηλεόραση 50’ ιντσών και ήταν μια υπέροχη τηλεόραση. Πάντα ήθελα μια μεγάλη τηλεόραση και με έναν από τους πρώτους μου μισθούς πήγα και την αγόρασα. Μετά από εκείνο το μισθό αποταμίευσα τα υπόλοιπα χρήματα γιατί έλεγα ότι «εντάξει, πήρα την τηλεόραση, κέρδισα το παιχνίδι, τελείωσα» και νομίζω ότι αργότερα αγόρασα έναν υπολογιστή με αυτά τα χρήματα, αλλά και συν ένα μικρό μέρος των χρημάτων που έβγαζα από το YouTube. Αυτά ήταν πραγματικά τα μόνα που ήθελα και έτσι, ο λόγος για τον οποίο δεν ενδιαφέρομαι για αυτά τα πράγματα, είναι επειδή δεν υπάρχει πραγματικά τίποτα από αυτά. Η όλη ιδέα τού να έχουμε τη δυνατότητα να τρέχουμε με 200 χλμ την ώρα, μου φαίνεται πολύ περιττή. Είναι εντελώς άσκοπο, είναι σαν να αγοράζεις ένα ολοκαίνουργιο υπολογιστή για να παίξεις Minecraft ή πασιέντζα, ποιος δίνει δεκάρα;
Πιστεύω ότι υπάρχει ένα ορισμένο ποσοστό ελευθερίας που έρχεται με το να μην έχεις πράγματα πολυτελείας, επειδή δε χρειάζεται να ανησυχείς για να τα συντηρείς, δε χρειάζεται να ανησυχείς για το να τα κρατάς καθαρά ή να τα κρατάς ασφαλή. Δε χρειάζεται να ανησυχώ για αυτά τα πράγματα και αυτό αφήνει το μυαλό μου ανοιχτό για να σκεφτώ και να ανησυχώ για τα πράγματα που νοιάζομαι και τα πράγματα που πραγματικά έχουν σημασία. Νομίζω ότι όλοι μπορούν να συμφωνήσουν, πως το να ανησυχείς για τους περίεργους ήχους που κάνει το αυτοκίνητό σας, δεν είναι ευχάριστη εμπειρία και όσο περισσότερο το κάνεις αυτό τόσο λιγότερο σκέφτεσαι πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος. Πώς μπορείς να είσαι καλύτερος στη δουλειά σου. Πώς μπορείς να δημιουργήσεις το επόμενο πράγμα που θα σε κάνει να νιώσεις ότι έκανες κάτι που έχει σημασία. Πώς θα γίνεις καλύτερος φίλος, πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος γιος ή γονιός ή οτιδήποτε άλλο. Τα αντικείμενα μπαίνουν σε μια δεύτερη μοίρα.
Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Είμαι ευτυχισμένος. Ζω με τη μαμά μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον πιθανότατα θα αγοράσω σπίτι, όταν ...θα συγκατοικήσω με μια κοπέλα και θα είμαι ίσως ένα κάπως λειτουργικό μέλος της κοινωνίας, αλλά μέχρι τότε είμαι απόλυτα ευτυχισμένος και ικανοποιημένος με το να ζω με τη μαμά μου και να κάνω ό,τι θέλω, αυτό με κάνει ευτυχισμένο. Αγαπώ τη μαμά μου και τη βοηθάω στο σπίτι. Βοηθάω στα έξοδα, καθαρίζω. Πράγματα απλά. Βασικά ζω τη ζωή που πάντα ζούσα. Δεν υπάρχει τίποτα που ήθελα ποτέ περισσότερο από το ότι υπάρχουν πράγματα που θέλω και αυτά τα πράγματα που θέλω δεν είναι πράγματα. Πολλά από τα πράγματα που θέλω, δε μπορείς να τα αγγίξεις. Πολλά από τα πράγματα που θέλω δε μπορείς να αγοράσεις. Οπότε, ποιο είναι πραγματικά το νόημα να έχεις τα αντικείμενα, απλά σου αποσπούν την προσοχή.
Ξυπνάω κάθε πρωί και είμαι χαρούμενος σχεδόν πάντα. Εννοώ, ότι υπάρχουν πράγματα που με καταθλίβουν. Δεν είμαι καταθλιπτικός, αλλά υπάρχουν πράγματα που τα σκέφτομαι. Ξέρεις, έχω πολλά προβλήματα με τα δόντια μου. Με αγχώνει πολύ και με ενοχλεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα που εν μέρει τα χρήματα μπορούν να διορθώσουν, αλλά, την ίδια στιγμή, είναι αυτό που είναι. Δε μπορώ πραγματικά να ασχοληθώ με αυτό. Είμαι σχετικά ευτυχισμένος και απολαμβάνω αυτό που κάνω και μου αρέσει το streaming, μου αρέσει να κάνω βίντεο μου αρέσει να παίζω βιντεοπαιχνίδια, μου αρέσει να περνάω χρόνο με τους φίλους μου και μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα, μου αρέσει να μιλάω για πράγματα που με παθιάζουν και μου αρέσει να κάνω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο. Εστιάζω πολύ περισσότερο στο να κάνω δραστηριότητες που με κάνουν ευτυχισμένο, παρά να έχω πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένο. Η κατοχή αντικειμένων είναι περισσότερο ή λιγότερο ένα βάρος για μένα τώρα, παρά, στην πραγματικότητα, μια ανταμοιβή. Δε ζω μια υλιστική ζωή πια. Δεν με νοιάζει σχεδόν τίποτα, εκτός από πράγματα που έχουν συναισθηματική αξία για μένα. Δεν υπάρχει τίποτα που πραγματικά ψάχνω, που ανυπομονώ να έχω ή να αγοράσω ή κάτι τέτοιο γιατί θα είναι απλά άλλο ένα βάρος για μένα.
Ξέρετε, αν αγοράσω ένα καινούργιο αντικείμενο και είναι στο δωμάτιό μου, τι θα κάνω μ' αυτό; Θα είναι πραγματικά για να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μου ή θα είναι απλά άλλο ένα βάρος στην καθημερινή μου ζωή, που απλά θα προστεθεί; Συχνά είναι το δεύτερο και όχι το πρώτο. Αυτή είναι μία από τις αλλαγές νοοτροπίας που μου συνέβη και νομίζω ότι, πραγματικά, για πολλούς ανθρώπους είναι δύσκολο να φτάσουν στο σημείο που βρίσκομαι εγώ, χωρίς να είναι στο σημείο που ήμουν εγώ και δεν νομίζω πραγματικά ότι υπάρχει κανένας τρόπος για να κάνεις αυτή τη διαδικασία πιο γρήγορη. Είναι κάτι εντελώς εσωτερικό. Δε μπορείς πραγματικά να μπεις τόσο βαθιά... Δε μπορείς, ξέρεις, να το ξεκινήσεις ή κάτι τέτοιο. Το πρώτο πράγμα που μπορείτε, αν θέλετε να κάνετε κάτι, είναι να σκεφτείτε τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο και αν το να έχεις το ένα ή το άλλο σε κάνει ευτυχισμένο. Σκεφτείτε τον εαυτό σας και ρωτήστε τον: το να έχω αυτό το αντικείμενο είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένο ή είναι το ότι είμαι σε θέση να το έχω, με κάνει ευτυχισμένο; Για εμένα, το να είμαι σε θέση να έχω αυτό το αντικείμενο, είναι αυτό που με έκανε ευτυχισμένο και γι' αυτό δε χρειάστηκε ποτέ να έχω αυτό το αντικείμενο, γιατί ήμουν ευτυχισμένος εξ αρχής.
Έτσι, η πραγματική απάντηση στο γιατί ζω μια ταπεινή ή γιατί ζω μια απλή ζωή, είναι ότι δε ζω μεν την πιο εξωφρενική ζωή που θα μπορούσα να ζήσω, που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, είμαι όμως περιτριγυρισμένος από τους φίλους μου, που με τους οποίους περνάω χρόνο καθημερινά. Έχω μια υπέροχη − μισώ να το αποκαλώ δουλειά, πραγματικά το μισώ. Μισώ να πηγαίνω στη δουλειά − αλλά έχω ένα σπουδαίο πράγμα που κάνω με τη ζωντανή αναμετάδοση/ροή, παίζοντας παιχνίδια και δημιουργώντας τα βίντεο μου. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό και είμαι πολύ παθιασμένος με αυτό. Έχω τους γονείς μου που νοιάζονται για μένα και έχω την οικογένειά μου που νοιάζεται. Έχω τους πραγματικούς μου φίλους που τους ξέρω εδώ και 20 χρόνια και είμαι ακόμα φίλος μαζί τους και τους βλέπω συνέχεια. Οπότε, λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψιν, δε ζω καθόλου μια ταπεινή ή απλή ζωή, αλλά ζω μια ευτυχισμένη ζωή. Δε χρειάζομαι ένα ακριβό αυτοκίνητο ή τίποτα τέτοιο για να έχω την ευτυχία. Ζω μια σπάταλη ζωή, μια πολύ σπάταλη ζωή, ζω μια ζωή χλιδής και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχει να κάνει με χρήματα ή αντικείμενα ή κάτι τέτοιο.
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό, γιατί νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι πρέπει να το ακούσουν. Βλέπω πολλούς ανθρώπους που σκέφτονται πολύ υλιστικά και το καταλαβαίνω καλύτερα από τον καθένα. Είναι πολύ ειρωνικό για μένα να μιλάω γι' αυτό, είμαι τόσο επικεντρωμένος στη συλλογή αντικειμένων, για τα οποία νοιάζομαι περισσότερο, αλλά αντικείμενα ψηφιακά, των παιχνιδιών του υπολογιστή, παρά στο στην πραγματική ζωή. Τουλάχιστον τα αντικείμενα στο παιχνίδι δεν καταλαμβάνουν χώρο, δε μπορούν να πάθουν ζημιά, να χαλάσουν, να χαθούν. Προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε − και είναι μία συμβουλή για οποιονδήποτε – τι πραγματικά σας κάνει ευτυχισμένους, τι πραγματικά θέλετε.
Η δική μου συνειδητοποίηση σήμαινε την επιτυχία. Και πραγματικά ήθελα την επιτυχία, όχι απαραίτητα αυτό που με την επιτυχία συνεπαγόταν. Με νοιάζει μόνο η πραγματική επιτυχία και είμαι πολύ παθιασμένος προς αυτή την κατεύθυνση. Να δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση και να κάνω πράγματα που θα το κάνουν να συμβεί. Αυτό με κάνει ευτυχισμένο και αυτό είναι, πραγματικά, το μόνο που χρειάζομαι. Πολλές φορές, όταν φτιάχνω βίντεο, όταν τα μοντάρω, έχω την καλύτερη δυνατή διάθεση επειδή κάνω αυτό που μου αρέσει να κάνω. Αν οι άνθρωποι το καταφέρουν, αλλάζει εντελώς την προοπτική τους, στον τρόπο που ζει κάποιος τη ζωή του.
Ήθελα να τα πω όλα αυτά και να δώσω στους ανθρώπους τη δική μου εικόνα και ελπίζω οι άνθρωποι να δουν την οπτική μου. Προσπαθώ να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί νιώθω ότι είναι πολύ σημαντικό.
Παρενόχληση στο διαδίκτυο
Ήθελα να σας μιλήσω και για την παρενόχληση στο διαδίκτυο, πώς την αντιμετωπίζω και τις καλύτερες πρακτικές που έχω μάθει μέχρι στιγμής. Θα σας μιλήσω γι' αυτό, κυρίως για το πως να το αντιμετωπίσεις από την άποψη της τεράστιας ψυχικής φθοράς και τον συναισθηματικό φόρο, που μπορεί να σας καταβάλει. Δεν είναι μυστικό ότι πολλοί άνθρωποι έχουν παρενοχληθεί στο διαδίκτυο, γιατί έτσι είναι ο τρόπος με τον οποίο το διαδίκτυο λειτουργεί και νομίζω ότι υπάρχει ένα πολύ ατυχές παράδοξο της δημιουργίας περιεχομένου στο διαδίκτυο, το οποίο είναι ότι, αν δημιουργήσετε περιεχόμενο στο διαδίκτυο θα πρέπει να περιμένετε να σας παρενοχλήσουν και οι άνθρωποι να αναφέρουν τα χειρότερα πράγματα για εσάς. Αν είστε χοντρός, αν είστε άσχημος, θα σας πουν χοντρό, θα σας πουν άσχημο. Αν είστε φαλακρός θα σας πουν φαλακρό, οπότε δεν έχει σημασία τι είστε. Οι άνθρωποι θα διαλέξουν το πιο μη κολακευτικό πράγμα για εσάς και μετά θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουν για να σας πληγώσουν. Έτσι είναι τα πράγματα στο ίντερνετ και το παράδοξο μέρος αυτού είναι, ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Δε θα έπρεπε ποτέ να χρειαστεί να το αντιμετωπίσει κανείς αυτό. Δε θα έπρεπε ποτέ να χρειαστεί να ακούσει τέτοια πράγματα, να παρενοχληθεί. Δεν πρέπει να κάνετε περιεχόμενο στο διαδίκτυο αν δεν μπορείτε να το αντιμετωπίσετε, αλλά η παρενόχληση δεν πρέπει να συμβαίνει στο διαδίκτυο, αλλά αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε.Περιηγούμαι σε αυτό το χώρο και ήταν πολλές φορές που οι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι μαζί μου, μερικές φορές το αντιμετώπισα με καλό τρόπο, μερικές φορές όχι και έμαθα από αυτό. Η αποτυχία σε διδάσκει περισσότερα από την επιτυχία. Τέλος πάντων, το πρώτο μέρος με το οποίο θέλω να ξεκινήσω, είναι από το πώς το αντιμετωπίζω. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τους αρέσει να δημοσιεύουν τις απόψεις τους στο ίντερνετ για καυτά θέματα, να λένε αυτό που είναι αμφιλεγόμενο, τους αρέσει να είναι λίγο νευρικοί∙ και, μετά, τη στιγμή που κάποιος θεατής τού λέει ότι «αυτό είναι πραγματικά ακραίο, δεν μου αρέσει αυτό, βγάλε το σκασμό, κάνεις λάθος, είναι ηλίθιο», τότε ο δημιουργός λέει: «Ω Θεέ μου με παρενοχλούν». Η παρενόχληση στο διαδίκτυο δεν είναι όταν οι άνθρωποι διαφωνούν με σένα. Οι άνθρωποι δε σκέφτονται το ίδιο πράγμα που σκέφτεσαι εσύ, δεν είναι αυτοί που παρενοχλούν. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις πραγματικής παρενόχλησης, οπότε θα ήθελα να δείξω στους ανθρώπους πώς να ξεχωρίζουν αυτούς τους τρόπους.
Αν κάποιος βάλει ένα σχόλιο με μια προσωπική προσβολή για τη σωματική εμφάνιση, αυτό το σχόλιο πάει στα σκουπίδια, αμέσως σταματώ να το διαβάζω. Σταματώ να ενδιαφέρομαι. Αν σε λένε χοντρό, αν σε λένε άσχημο, αν σε αποκαλούν με οποιοδήποτε τρόπο, κοροϊδεύοντας τη φυσική σου εμφάνιση, θα πρέπει αυτή την κριτική να την πετάξετε στα σκουπίδια. Εκθέτεις τον εαυτό σου εκεί έξω και θα υπάρξουν πολλοί άνθρωποι που απλά δε σε συμπαθούν∙ και αυτό που είναι ακόμα πιο περίεργο, είναι ότι θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα σε συμπαθούν, επειδή πολλοί άλλοι σε συμπαθούν. Είναι το ίδιο με τους αντιφρονούντες, είναι οι άνθρωποι που μισούν όλους τους δημοφιλείς. Οποιαδήποτε κριτική, οποιαδήποτε ανατροφοδότηση που σας δίνουν οι άνθρωποι και η οποία συνδέεται με μια προσωπική προσβολή, ρίξτε τη στα σκουπίδια.
Βλέπετε ένα άρθρο, το οποίο άρθρο παραπληροφορεί. Μετά το άρθρο παραμένει στο διαδίκτυο. Η παραπληροφόρηση διορθώνεται αργότερα, αλλά το άρθρο με τη διόρθωση έχει περίπου χίλια «μου αρέσει» και το αρχικό άρθρο με την παραπληροφόρηση είχε εκατό χιλιάδες. Η αληθινή πληροφορία δεν έχει σχεδόν καθόλου απήχηση και όλοι εξακολουθούν να πιστεύουν το βασικό άρθρο της παραπληροφόρησης. Αυτό είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα του διαδικτύου, επειδή το βασικό άρθρο είναι πιο ενδιαφέρον και έτσι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για αυτό καθαυτό παρά για το αν ήταν ψεύτικο. Στους ανθρώπους ποτέ δεν αρέσει να αποδεικνύεται ότι έχουν άδικο και, έτσι, θα πουν είτε ότι τρολάρουν ή θα επιμείνουν στη λανθασμένη γνώμη που έχουν, αντί να αλλάξουν τη άποψή τους όταν τους παρουσιάζονται νέα στοιχεία. Νιώθουν ότι δε χρειάζεται να αλλάξουν τη γνώμη τους, δεν έχουν καμία υποχρέωση να πιστέψουν απτά γεγονότα ή επιστημονικά και αποδεικτικά στοιχεία. Δεν το κάνουν, το μόνο που θέλουν είναι να σε δουν να βγαίνεις από τη μέση και σε πολλές περιπτώσεις δεν πρόκειται καν για εσάς, αλλά για αυτούς. Ακόμα και όταν έρχονται αντιμέτωποι με αδιαμφισβήτητα και επαληθεύσιμα στοιχεία ότι αυτό δεν είναι έτσι ή ένα άλλο καλό επιχείρημα, και πάλι δεν θα το πιστέψουν. Οι άνθρωποι θα πιστεύουν αυτό που θέλουν να πιστέψουν. Δεν έχει σημασία πόσο καλό είναι το επιχείρημά σου, δεν έχει σημασία πόσο πολύ προσπαθείς, δεν έχει σημασία πόσες φορές θα εκφραστείς με άλλο τρόπο για να γίνεις κατανοητός.
Πάντα χρησιμοποιούσα τη φράση «Χτίζω γέφυρες». Αν «γλύφεις» τους άλλους, δε χτίζεις γέφυρα, δεν είσαι γεφυροποιός, είσαι γλείφτης. Τι είναι πιο ενδιαφέρον, ένας γλείφτης ή ένας γεφυροποιός; Νομίζω ότι πολλοί θα έλεγαν ότι το πιο ενδιαφέρον είναι ένας γλείφτης. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί ο κόσμος. Επειδή δέχεσαι κριτική, νομίζω, ότι είναι σημαντικό να δημιουργήσεις ένα είδος ομοιώματος του εαυτού σου, που θα είναι αυτό που θα είσαι στο διαδίκτυο και αυτό λειτουργεί κάτι σαν στόχος που χτυπούν αντί εσένα.
Οι άνθρωποι επιτίθενται στο πρόσωπο που είσαι στο διαδίκτυο, όχι απαραίτητα σε εσένα. Γιατί, όπως όλοι που έχουν μία κοινωνικότητα ή παράγουν περιεχόμενο στο διαδίκτυο, αυτοί που σε ακολουθούν/παρακολουθούν, ξέρουν ποιος είσαι στο διαδίκτυο, αλλά δεν είσαι ακριβώς ο ίδιος/α με αυτόν/η που είσαι στην πραγματική ζωή. Γενικά, ενεργείς διαφορετικά από ό,τι στο διαδίκτυο, με τον ίδιο τρόπο που πιθανόν να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά όταν είσαι με έναν φίλο σου ή με τη γιαγιά σου. Αυτό είναι πολύ φυσιολογικό, υγιές, δεν υπάρχει τίποτα κακό και, νομίζω, ότι επίσης σου επιτρέπει να αποσυνδεθείς από τον εαυτό σου και να έχεις μια μικρή ασυμφωνία μεταξύ των πραγμάτων που σου λένε οι άνθρωποι και των πραγμάτων που προσωπικά σας ενοχλούν. Ένιωσα ότι αυτό με βοηθάει πολύ και το πήγα ένα βήμα παραπέρα. Σταμάτησα να βλέπω τον εαυτό μου ως άτομο διαδικτυακά. Σταμάτησα να λέω: «θέλω εκείνο, θέλω το άλλο». Πέταξα όλα αυτά τα πράγματα στα σκουπίδια γιατί κανένας άλλος δεν νοιάζεται γι' αυτό. Οι άνθρωποι νοιάζονται για το περιεχόμενο που τους ενδιαφέρει, για να διασκεδάσουν και αν δεν το κάνεις αυτό, κανείς δεν νοιάζεται για σένα και δεν σε συμπαθούν.
Ο τρόπος που προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα, είναι ότι βλέπω μόνο τις προοπτικές και βλέπω μόνο αυτό που κάνω, από την οπτική γωνία του: πώς θα νιώσει ο θεατής. Ξέρω ότι αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ περίεργο και ίσως ακόμα και λίγο κοινωνιοπαθητικό: που δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν άτομο όποτε είμαι online, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι άτομο, είμαι απλά pixels. Δεν είμαι ένα πραγματικό πρόσωπο, δε με βλέπεις, κοιτάς ένα τηλέφωνο, μία οθόνη. Αυτή είναι μια περίεργη δήλωση αλλά νομίζω υπάρχει ένα ορισμένο επίπεδο αλήθειας σε αυτό. Μπορείς να βρεις παρηγοριά στο γεγονός ότι αυτό που είσαι, δεν είναι όλο αυτό το άτομο, είναι απλά αυτή η εκδοχή του εαυτού σου που βλέπουν οι άνθρωποι και μπορείς να διαχωρίζεις το πλαίσιο. Είσαι σε αυτό το μικρό κουτί και αυτό το κάνει πολύ πιο εύκολο να είσαι αυτός που οι άνθρωποι θέλουν να είσαι και επίσης να είσαι το άτομο που θέλεις να είσαι, να είσαι με έναν άλλο τρόπο.
Έχοντας αυτή την προσέγγιση, οι άνθρωποι είναι πραγματικά θυμωμένοι μαζί μου. Όλα είναι περιεχόμενο, οπότε δείτε οτιδήποτε καλό ή κακό συμβαίνει ως περιεχόμενο. Έτσι σκέφτομαι. Αυτό σας δίνει ένα ορισμένο επίπεδο αποσύνδεσης από αυτό, αλλά σας δίνει επίσης έναν έλεγχο πάνω του, γιατί τώρα δε σκέφτεστε ότι αυτό συμβαίνει σε εσάς. Αυτό δίνει περισσότερη αυτονομία και περισσότερο έλεγχο πάνω στο αποτέλεσμα της ζωής σας και συνολικά, πιστεύω, ότι αυτό είναι μια πολύ πιο υγιής προοπτική από το να κατηγορείτε απλά το διαδίκτυο ότι είναι κακό ή να κατηγορείτε μια ομάδα ανθρώπων που είναι τοξικοί ή κάτι τέτοιο, επειδή το μόνο που πραγματικά κάνετε είναι να κατηγορείτε οτιδηποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σας. Μπορείτε να το ισχυριστείτε αυτό λέγοντας ότι φταίει εντελώς κάποιος άλλος και πιθανότατα έχετε δίκιο. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν νοιάζεται.
Η πρώτη μου μεγάλη viral στιγμή στο διαδίκτυο ήταν ένα θέμα μίσους, ήταν όταν έκανα το βίντεο μου «Asmongold's Lair», το 2010 (σημ: το βίντεο παρουσίαζε το πολύ ακατάστατο σπίτι του). Κάποιος το δημοσίευσε στο Reddit και όλοι έλεγαν σχόλια τύπου: «Υποθέτω ότι αυτό κάνουν οι άνθρωποι πριν αυτοκτονήσουν», «στοιχηματίζω ότι αυτός ο τύπος ποτέ δεν είχε κοπέλα», «αναρωτιέμαι πόσο άσχημα μυρίζει αυτός ο τύπος», «αναρωτιέμαι πώς μοιάζει αυτός ο τύπος». Όλα ήταν προσβολές αλλά η αλήθεια είναι ότι τίποτα από αυτά δεν με ενοχλούσε, γιατί ποιος στο διάολο θα τραβούσε ένα βίντεο, που θα έδειχνε ένα μάτσο μουχλιασμένα κουτάκια αναψυκτικών και μετά θα αναστατωνόταν όταν κάποιος του λέει: «είναι αηδιαστικό». Και τι; Θα κλάψεις γι' αυτό; Μη δημοσιεύσεις το βίντεο εξ αρχής. Είναι τόσο απλό και... όμως, άνθρωποι που παρακολουθούν δημιουργούς περιεχομένου, θέλουν να γίνουν δημιουργοί περιεχομένου. Ποια είναι η νούμερο ένα δουλειά που οι άνθρωποι στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αμερική θέλουν να κάνουν; YouTuber, τι είναι στην Κίνα, παρεμπιπτόντως; Αστροναύτης. Δεν ξέρω τι θα βγει από αυτό, θα ξέρουμε σε 30 χρόνια, αλλά... δεν φαίνεται και πολύ καλό έτσι κι αλλιώς.
Έχεις αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να είναι δημιουργοί περιεχομένου και βλέπουν έναν δημιουργό περιεχομένου, ο οποίος παρουσιάζει ένα lifestyle, που οι ίδιοι πιστεύουν ότι αυτό είναι ένας τέλειος τρόπος ζωής. Έχουν εξιδανικεύσει αυτόν τον τρόπο ζωής, θέλουν οι ίδιοι να είναι σαν να είναι αυτός. Το όνειρό τους είναι να γίνουν YouTuber ή ένας streamer και, μετά, όταν δουν κάποιον που είναι YouTuber ή streamer, ο οποίος παραπονιέται γι' αυτό. Το εκλαμβάνουν ως μία προσωπική προσβολή γι' αυτούς, είναι θυμωμένοι, επειδή σκέφτονται ότι θα έπρεπε να είσαι ευγνώμων για αυτό που έχεις. «Αν ήμουν στη θέση του», σκέφτονται, «θα ήμουν τόσο χαρούμενος και όλα μου τα προβλήματα θα είχαν λυθεί». Ίσως αυτό να είναι αλήθεια, ίσως όχι. Δεν έχει σημασία αν είναι αλήθεια ή όχι.
Αν θέλετε να βγάλετε τον εαυτό σας εκεί έξω, μην το κάνετε. Δεν είστε ο εαυτός σας. Είστε μια εκδοχή του εαυτού σας στο διαδίκτυο. Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τους άλλους ανθρώπους να σας αποδεχτούν, σταματήστε να προσπαθείτε ώστε το ίντερνετ να σας δώσει σφραγίδα έγκρισης. Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τους ανθρώπους να σας πουν ότι είστε εντάξει, ότι αυτό που κάνετε ή παρουσιάζετε είναι εντάξει. Του μόνου ατόμου που χρειάζεστε την έγκριση, είναι η δική σας έγκριση. Δεν πρέπει να ζεις τη ζωή σου, προσπαθώντας να απολογείσαι για αυτό που είσαι. Ζώντας, εγκρίνοντας τον εαυτό σου, ως αληθινός με τον εαυτό σου, σου δίνει μακροζωία, γιατί, τελικά, αν προσπαθείς να παίξεις έναν χαρακτήρα, οι άνθρωποι θα ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από τη μάσκα.
Γενικά κάνε ό,τι θέλεις να κάνεις. Μην απολογείσαι για κάτι που δεν είσαι. Μην προσπαθείς να γίνεις ο άνθρωπος που δεν είσαι. Μην παίρνεις τα πράγματα προσωπικά, μη νοιάζεσαι. Είναι δύσκολο να το κάνεις, αλλά όποτε φτάσεις σε αυτό το σημείο, θα είσαι τόσο χαρούμενος που τα κατάφερες. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεις και την παρενόχληση στο ίντερνετ.
Σχετικά με τη μητέρα μου
Δεν ξέρω καν από πού να ξεκινήσω, αλλά θα κάνω ό,τι μπορώ, γιατί είναι σημαντικό για μένα να μοιράζομαι τη ζωή μου και τουλάχιστον να την καταγράφω, γιατί είναι κάτι που πάντα έκανα και νομίζω ότι για πολλούς από εσάς όλους, που βρίσκεστε, έχετε βρεθεί ή θα βρεθείτε σε αυτή την κατάσταση, θα μπορούσε να σας βοηθήσει κι εσάς.Την περασμένη εβδομάδα πέθανε η μητέρα μου και για να είμαι ειλικρινής ακόμα δεν μπορώ να το αποδεχτώ. Ακόμα νιώθω σαν κάθε φορά που το λέω, να λέω ψέματα. Πως θα επιστρέψει την επόμενη εβδομάδα, ξέρετε, ότι είναι απλά σε ένα ταξίδι και θα επιστρέψει. Θα πάω στο δωμάτιό της πριν πάω για ύπνο και θα την ψάξω για να της πω καληνύχτα και ξυπνάω και κοιτάζω στην καρέκλα της, όπου καθόταν και βλέπω αν είναι εκεί. Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου, που ελπίζει ότι αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Αυτό είναι ίσως το χειρότερο πράγμα που είχα ποτέ να αντιμετωπίσω μέχρι τώρα και δεν ξέρω αν θα είμαι ποτέ ξανά ο ίδιος. Θέλω να μοιραστώ αυτό που συνέβη και να μιλήσω λίγο περισσότερο γι' αυτήν.
Ζω στο Όστιν του Τέξας και έχω ζήσει εδώ σχεδόν όλη μου τη ζωή. Μετακόμισα εδώ όταν ήμουν έξι μηνών και η υπόλοιπη οικογένειά μου και σχεδόν όλοι οι άλλοι στην οικογένειά μου είναι στη Φλόριντα, τη Τζόρτζια, τη Νέα Υόρκη και σε μερικές άλλες πολιτείες. Έτσι εδώ στο Τέξας έχω τη μαμά μου και τον μπαμπά μου και όσο μεγάλωνα ήταν οι δύο πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή μου. Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι και ζούσα με τη μαμά μου, οπότε περνούσα πολύ χρόνο μαζί της και μόνο μαζί της. Θέλω επίσης να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, όλο αυτό είναι ένα τεράστιο πράγμα για μένα, λόγω του πόσο χρόνο πέρασα με τη μαμά μου.
Ο μπαμπάς μου ήταν ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει κανείς. Ήταν εκεί για μένα, με δίδαξε τόσα πολλά πράγματα και ήταν ακόμα και τα πράγματα που έκανε και με εκνεύριζαν όσο ήμουν παιδί . Τώρα, όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι θα κάνω κι εγώ πιθανόν το ίδιο στα παιδιά μου. Με τη μαμά μου ζούσα τα τελευταία 10 χρόνια, τη φρόντιζα, ήμουν κατά κάποιο τρόπο ο φροντιστής της. Ήταν 70 ετών, ήταν υπέρβαρη, κάπνιζε και βασικά ζούσε τη ζωή της σαν πρωτοετής φοιτητής. Καθόταν και μαστούρωνε και κάπνιζε τσιγάρα και έτρωγε φαστ φουντ. Έπινε αναψυκτικά και έβλεπε επαναλήψεις από ντοκιμαντέρ για αρχαίους εξωγήινους. Ήθελε να κάνει και έκανε ακριβώς αυτό που ήθελε. Αυτό είναι καλό αλλά και κακό.
Προσπαθούσα για πολλά χρόνια να την κάνω να σταματήσει το κάπνισμα και να την κάνω να πάρει τη διατροφή της και την υγεία της πιο σοβαρά, και κατά καιρούς έκανε ημετελής προσπάθειες για να το κάνει αυτό, αλλά, ως επί το πλείστων, δεν το έκανε. Έμαθα για τα τσιγάρα, για το πόσο κακό ήταν, όταν ήμουν οκτώ ή εννέα ετών. Γύρισα σπίτι και της έλεγα: ήξερες ότι αυτό μπορεί να κάνει αυτό, εκείνο και το άλλο πράγμα; Τι ρωτούσα: γιατί το κάνεις αυτό, γιατί καπνίζεις; Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί συνέχισε να καπνίζει και ήμουν τόσο αναστατωμένος. Πάντα θα αναρωτιέμαι αν έφταιγα εγώ κατά κάποιο τρόπο, επειδή της αγόραζα τσιγάρα. Είναι δικό μου λάθος που είναι εκεί που είναι και γι’ αυτό που συνέβη; Επειδή της αγόραζα τα τσιγάρα;
Το λογικό μέρος του εγκεφάλου μου μού λέει ότι, όχι, δεν είναι, γιατί κάποιος άλλος θα τα αγόραζε γι' αυτήν ούτως ή άλλως, αλλά υπάρχει ακόμα ένα άλλο μέρος του εγκεφάλου μου που αισθάνεται ενοχές. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν η σωστή απόφαση ή όχι. Μπορείς πραγματικά να προστατεύσεις ένα άτομο από τον εαυτό του; Είναι αδύνατο. Προσπάθησα, αλλά απέτυχα.
Το κάπνισμα για 50 χρόνια σου δίνει κάτι που λέγεται ΧΑΠ (χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια), και η μαμά μου έπαθε ΧΑΠ πριν από αρκετό καιρό. Με την πάροδο των χρόνων χειροτέρευε, έτσι λειτουργεί η ασθένεια. Πριν από περίπου 10 χρόνια πήγε για πρώτη φορά στο νοσοκομείο, βγήκε από το νοσοκομείο με μια σχετικά καλή υγεία και προσπάθησα να την πείσω να ζήσει διαφορετικά, να γυμνάζεται περισσότερο κ.λπ. Κάτι που δεν συνέβη. Έφτιαξα τον κήπο μας, τον φύτεψα αυτόν τον κήπο με την ελπίδα ότι θα έβγαινε έξω να φροντίσει τα φυτά ή κάτι τέτοιο. Ούτε αυτό δεν συνέβη. Απλά έκανε αυτό που ήθελε να κάνει..., έτσι η ασθένεια χειροτέρευσε. Πήγε στο νοσοκομείο δεύτερη φορά και μετά, στο σπίτι άρχισε να περπατάει με μπαστούνι. Της είπα: γιατί το κάνεις αυτό; Γιατί χρησιμοποιείς μπαστούνι, απλά περπάτα κανονικά. Ήταν ένα παιδαριώδες και ηλίθιο πράγμα για μένα να σκεφτώ, γιατί ήξερα, απλά δεν ήθελα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου.
Πριν από μερικούς μήνες είχε πολύ άσχημα αναπνευστικά προβλήματα, το οξυγόνο της έπεσε από 95 σε 75 ή 60, κάτι τέτοιο, το οξυγόνο της έπεσε πολύ αρκετά γρήγορα και θυμάμαι ότι κάλεσα μια τηλεφωνική γραμμή νοσηλευτών και μου είπαν ότι έπρεπε να καλέσω ασθενοφόρο αμέσως. Δεν το έκανα γιατί με ικέτευε να μην το κάνω αυτό, «μην καλέσεις ασθενοφόρο, μην καλέσεις ασθενοφόρο, μην το κάνεις αυτό». Το έλεγε γιατί εγώ και αυτή μεγαλώσαμε αρκετά φτωχά, ο μπαμπάς μου πάντα με υποστήριζε σε διάφορα πράγματα, αλλά μεγαλώσαμε φτωχά και η αναζήτηση ιατρικής φροντίδας στις Η.Π.Α δεν είναι απαραίτητα η πιο λογική προοπτική. Τελικά μπόρεσα να την πείσω να πάει στο νοσοκομείο εκείνο το βράδυ. Έμεινε εκεί για τρεις ή τέσσερις μέρες και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, μπόρεσα να χαλαρώσω λίγο, γνωρίζοντας ότι ήταν σε καλά χέρια.
Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα ίσως τέσσερις ή πέντε μέρες μετά από εκείνη, ήταν ανυποχώρητη, δεν ήθελε να είναι στο νοσοκομείο. Είπε ότι αν δεν πήγαινα να την πάρω, θα έπαιρνε ταξί και θα πήγαινε μόνη της σπίτι της. Η μαμά μου είχε πάντα αυτό: «Θα κάνω ό,τι θέλω, δεν έχει σημασία ποιο είναι το κόστος». Ήταν μη ρεαλιστικό το να πάρει ταξί, αλλά αυτό ακριβώς έλεγε και ανησυχούσα τόσο πολύ ότι θα χτυπούσε κατά τη διαδικασία αυτής της τής προσπάθειας. Πήγα και την πήρα, ενάντια στις ιατρικές συμβουλές. Άλλο ένα πράγμα που δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση ή όχι εκ μέρους μου. Φοβόμουν ότι θα σαμποτάριζε τον εαυτό της με κάποιον άλλο τρόπο και αυτό με τρόμαξε πραγματικά, γιατί δεν ήξερα τι θα συνέβαινε.
Έτσι έπρεπε να πάρω την καλύτερη απόφαση που μπορούσα. Πήγε σπίτι με ένα μηχάνημα οξυγόνου. Δεν το χρησιμοποίησε για αρκετό καιρό και τελικά, όταν άρχισε να το χρησιμοποιεί, τα πράγματα βελτιώθηκαν, μέχρι που άρχισαν να υποχωρούν αργά... Γινόταν όλο και χειρότερα όσο περνούσαν οι μέρες και αυτό συνέβαινε για μια περίοδο δύο εβδομάδων. Δεν χρησιμοποιούσε πάλι το μηχάνημα οξυγόνου. Έπρεπε να καλέσω το ΕΚΑΒ γιατί είχαμε ραντεβού με τον γιατρό της και δεν μπορούσε να σηκωθεί από την καρέκλα της. Τελικά την έπεισα να με αφήσει να καλέσω.
Προφανώς σε όλα αυτά τα 10 χρόνια, έχασα πολλές ευκαιρίες και δεν έκανα πολλά πράγματα που μπορούσα να κάνω, ήμουν στα 20 μου, επειδή έπρεπε να τη φροντίζω και να κάνω πράγματα γι' αυτήν και να είμαι εκεί γι' αυτήν. Πάντα έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά και ότι θα είναι μια χαρά. Θέλω να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα, έκανα όλα αυτά τα πράγματα χωρίς να μετανιώνω, χωρίς να δυσανασχετώ, χωρίς τίποτα. Θα το έκανα ξανά. Θα το έκανα τώρα αν ήταν ακόμα στο σπίτι και όταν ο πατέρας μου μεγαλώσει, θα το κάνω γι' αυτόν, και αν έχω γυναίκα και έχει προβλήματα υγείας, θα το κάνω γι' αυτήν. Αυτός είμαι και πάντα θα είμαι αυτός. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω και να προστατέψω τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπώ.
Τέλος πάντων, είχε ένα κόστος η όλη κατάσταση. Όλα αυτά τα χρόνια το εύρος των πραγμάτων που έκανα και των πραγμάτων που έκανε εκείνη, μειώθηκε, μειώθηκε πολύ περισσότερο προς τη δική μου πλευρά, όπου έκανα όλες τις δουλειές. Έβαζα πλυντήριο, έπλενα τα πιάτα, και προς το τέλος έκανα τα πάντα. Ξυπνούσα το πρωί και της έφτιαχνα πρωινό, της μαγείρευα δείπνο και μετά ξανακοιμόμουν. Μετά ξυπνούσα και σιγουρευόμουν ότι ήταν καλά. Μπορούσα να κοιμηθώ μόνο για ίσως δύο ώρες τη νύχτα. Η πρώτη φορά που είχε πραγματικά μια μεγάλη ανησυχία για την υγεία της, το 2012/2013. Η ειρωνεία της τύχης είναι, ότι επειδή είχε αυτή την περιπέτεια υγείας, αυτός ήταν κι ο λόγος για τον οποίο άρχισα να φτιάχνω βίντεο στο youtube.
Έπρεπε να σταματήσω να πηγαίνω σχολείο, γιατί δεν άντεχα να μην είμαι εκεί μαζί της και να μην τη βοηθάω και να μην τη φροντίζω. Τότε δεν είχαμε τα χρήματα για να προσλάβουμε έναν φροντιστή ή μια νοσοκόμα ή οτιδήποτε άλλο, δεν είχαμε καν τα χρήματα για να έχουμε ζεστό νερό. Τότε ήταν που άρχισα να ασχολούμαι με το YouTube. Θυμάμαι να ξυπνάω και να ακούω να φωνάζει το όνομά μου, και για τους επόμενους έξι μήνες ή ένα χρόνο ίσως και δύο χρόνια, δε μπορούσα να κοιμηθώ για περισσότερο από περίπου μιάμιση-δύο ώρες χωρίς να ακούω αυτές τις κραυγές στο κεφάλι μου και να με ξυπνάει και να πρέπει να βγω έξω και να ελέγξω αν είναι ακόμα ζωντανή.
Αυτό άρχισε να συμβαίνει πάλι πρόσφατα και δεν μπορούσα πραγματικά να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ξεκουραστώ καθόλου, κάθε φορά που ξυπνούσα θα ήταν αμέσως μια κρίση πανικού και ήταν απλά απαίσιο. Πριν από τρεις ή τέσσερις εβδομάδες, ήμουν εδώ έξω στην καρέκλα, καθισμένος στο δεντρόσπιτο και έκανα ένα ειδησεογραφικό βίντεο για διάφορα πράγματα για τα οποία θα ήθελα να μιλήσω στο διαδίκτυο και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, η μαμά μου μου έστειλε μήνυμα και μου ζήτησε να της φέρω μια Pepsi. Δεν ήταν καλά και ήθελε να πάει στο νοσοκομείο μέσα στις επόμενες 24 με 48 ώρες. Χάρηκα που το άκουσα αυτό, ειδικά με ότι είχε συμβεί την τελευταία φορά.
Επιστρέφω και κάθομαι στην καρέκλα κοιτάζοντας το τηλέφωνο. Είμαι πολύ αγχωμένος, όμως και πάω να ξαπλώσω. Ξαπλώνω αγχωμένος και πραγματικά ανήσυχος. Το δωμάτιό μου είναι ακριβώς δίπλα στο δωμάτιό της και... από το πουθενά ακούω ξαφνικά κάτι σαν τρακάρισμα. Ακούω γυαλιά να σπάνε. Βλέπω τα φώτα να αντανακλώνται στο πλάι τής πόρτας, σαν να πηγαίνουν παντού και σκέφτομαι τι συμβαίνει; Πήραμε καινούργιο φως από την Amazon; (Θα σας πω μετά ποιος είναι ο λόγος που αναρωτήθηκα κάτι τέτοιο). Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και μέρος του πατώματος καίγεται. Επίσης, το πράγμα που είχε συνδέσει στο πρόσωπό της με το μηχάνημα οξυγόνου είχε πάρει φωτιά. Κάπνιζε με το μηχάνημα οξυγόνου ανοιχτό. Δεν ξέρω γιατί το έκανε αυτό. Δεν το καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω, γιατί το κάνεις, γιατί το κάνεις, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί το κάνεις αυτό;
Υπάρχει ένα κομμάτι μου που είναι πολύ θυμωμένο μαζί της. Είμαι πολύ αναστατωμένος. Δεν χρειαζόταν να γίνει έτσι. Δεν υπήρχε λόγος να γίνει έτσι. Τέλος πάντων, έσβησα τη φωτιά. Ήμουν σαν ένα looney tunes, σαν ένα καρτούν, όπου υπάρχει μια βόμβα και ένα φιτίλι και το φιτίλι ανάβει και πηγαίνει προς τη βόμβα, η βόμβα ήταν το μηχάνημα οξυγόνου και το μικρό βυτίο του είχε πάρει φωτιά. Κυριολεκτικά πήγαινε προς το μηχάνημα η φωτιά κι έτσι προσπαθούσα μανιωδώς να τη σβήσω πριν φτάσει στο μηχάνημα και ανατιναχτεί. Εν τω μεταξύ η μητέρα μου ήταν στο πάτωμα εντελώς σοκαρισμένη και δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει πραγματικά. Σβήνω τη φωτιά και της δίνω τις πρώτες βοήθειες για το πρόσωπό της, για τα εγκαύματά σε όλο το πρόσωπό της προφανώς, τα οποία παραδόξως δεν είναι πραγματικά τόσο άσχημα και έπρεπε να καλέσουμε το ασθενοφόρο. Πάλι μου έλεγε να μην καλέσω το ασθενοφόρο.
Κάλεσα το ασθενοφόρο. Πάλι δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση, αλλά από όλες αυτές τις αμφισβητήσιμες αποφάσεις που θα σκέφτομαι για το υπόλοιπο της ζωής μου, νιώθω ότι αυτή είναι αυτή που θα σκέφτομαι το λιγότερο. Την πήγαν στο νοσοκομείο και αργότερα εκείνη την ημέρα μαθαίνω ότι είναι στη ΜΕΘ για εγκαύματα και πάω να τη δω σε δύο μέρες, γιατί ήταν σε αναπνευστήρα στην αρχή και δεν μπορούσα πραγματικά να αλληλεπιδράσω μαζί της επειδή ήταν σε καταστολή. Τελικά την βλέπω και τα εγκαύματα στο πρόσωπό της δεν ήταν πραγματικά τόσο άσχημα και η αλήθεια είναι ότι ήλπιζα ότι θα το ξεπεράσει μέχρι που..., μέχρι την τελευταία μέρα έλεγα ότι τα πράγματα θα γυρίσουν... τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ότι όπως αρρώστησε πολύ γρήγορα, ότι ίσως απλά θα γίνει καλά πολύ γρήγορα.
Προσπάθησα τόσο πολύ σκληρά να ελπίζω και να πιστεύω και δοκίμασα τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Έψαχνα στο internet, μιλούσα στον πατέρα μου γι' αυτό για ώρες κάθε μέρα... Πηγαίναμε σε μια εκκλησία, σε μια ρωμαιοκαθολική εκκλησία, κοινωνούσα και όλα τα σχετικά όταν ήμουν μικρός. Πηγαίναμε στη λειτουργία κάθε Κυριακή. Πήγα ακόμη και στην παλιά μας εκκλησία για να προσευχηθώ γι' αυτήν και να ανάψω ένα κερί γι' αυτήν.
Θρησκευόμενο άτομο με πολύ έντονο
τρόπο, θα έλεγα ότι δεν είμαι, δεν είμαι θρησκευόμενο άτομο απλά, δεν ξέρω, πήγα
εκεί γιατί είπα στον εαυτό μου: «ε, φίλε, αν υπάρχει μια πιθανότητα 1%, ότι
αυτό μπορεί να κάνει κάτι, θα είμαι εκεί κάθε μέρα». Και αυτό έκανα.
Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο θετικός και χαρούμενος μπορούσα. Ήταν πραγματικά δύσκολο, όπως ποτέ άλλοτε. έλος πάντων, τα πράγματα πήγαιναν πέρα δώθε, τη μια μέρα ήταν εντάξει και την επόμενη μέρα άσχημα. Μετά θα ήθελαν να φορέσει μια μάσκα για την αναπνοή της. Υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακα και δεν ήθελε να φορέσει τη μάσκα. Ήταν σαν ένας αγώνας με τους γιατρούς. Πήρα ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου, έπρεπε να συναντηθούμε με όλους τους γιατρούς, επειδή ήθελαν να κάνουμε μια συζήτηση. Μας είπαν ότι είχε ΧΑΠ τελικού σταδίου.
Δεν είχε πραγματικά καμία σχέση με τα εγκαύματα, ήταν σε κρίσιμη κατάσταση πριν από αυτό. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε. Δοκιμάσαμε διάφορα είδη θεραπειών, διαφορετικούς τύπους μηχανημάτων, τα πάντα. Φτάσαμε στο σημείο όπου είτε έπρεπε να την βάλουμε σε αναπνευστήρα είτε έπρεπε να την κάνουμε να νιώσει όσο πιο άνετα γίνεται. Θα τη βάζαμε στον αναπνευστήρα και απλά θα περιμέναμε να συμβεί κάτι άλλο κακό. Ήξερα ότι θα συμβεί, συνέβαινε ήδη με κάποια άλλα δευτερεύοντα προβλήματα που είχε.
Δεν ήταν μια ρεαλιστική λύση και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν πήγαινε στον αναπνευστήρα, πιθανόν να μην έβγαινε ποτέ από αυτόν και δεν μπορούσα να αντέξω πραγματικά να την βάλω να το περάσει αυτό. Έτσι προσπαθήσαμε να την κάνουμε να νιώσει όσο το δυνατόν πιο άνετη και αυτό είναι λίγο πολύ αυτό που συνέβη. Και πάλι, δεν ξέρω αν αυτό ήταν η σωστή απόφαση. Κάναμε πολλές συζητήσεις για την ποιότητα ζωής της, για τα πάντα και ήταν όλα ζοφερά, ήταν φωτιά και θειάφι. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που είχα πάρει ποτέ, εγώ και ο πατέρας μου προφανώς, την πήραμε μαζί. Δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν, ήταν αναπόφευκτο και η μαμά μου δεν ήταν απλά μια μαμά για μένα.
Ήταν τόσο δύσκολο να το πω στον Κόντι και τον Ζακ, στους φίλους μου. Στον Κάμερον και τον Τζεφ και τον A.J., Όλοι στη γειτονιά κατά κάποιο τρόπο είμασταν μια μικρή μας αυτοσχέδια οικογένεια. Πάντα ρωτούσε για τον Cody και τον Jeff και έλεγε: πώς είναι οι άλλοι γιοι μου; Το να το πω, έμοιαζε σαν να μην είμαι συναισθηματικό άτομο..., αντί να με γεμίσει θλίψη, με γέμισε τόσο πολύ κενό. Ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ερχόμουν σπίτι και ήμουν τόσο χαρούμενος που την έβλεπα. Κλείδωνα την πόρτα κάθε φορά που έφευγα, για να μην μπορεί να έρθει κανείς και να την ενοχλήσει ή κάτι τέτοιο. Ήταν τόσο πολύτιμη για μένα και τόσο σημαντική για μένα και... δεν ήταν μόνο για μένα, ήταν και για όλους τους φίλους μου.
Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά, είναι γιατί ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος που το αντιμετωπίζει και αισθάνομαι ότι πρέπει να μοιραστώ αυτό που μου συνέβη. Ο μπαμπάς μου ήταν εκεί για μένα και εγώ ήμουν εκεί για εκείνον. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου γνωρίζονταν για 50 χρόνια. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιο δύσκολο γι' αυτόν απ' ό,τι δείχνει και αυτό πραγματικά με στενοχωρεί, αλλά, τέλος πάντων...
Επίσης, έλεγα στην Izzy ότι η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο και μου είπε ότι είχε ένα σπάνιο χειροποίητο σκαλιστό σουηδικό άλογο. Ήθελε να το δώσω στη μαμά μου όταν επέστρεφε στο σπίτι. Όταν κατάλαβε ότι αυτό μπορεί να μη συνέβαινε, το έφερα κατευθείαν στο νοσοκομείο και το έδωσα στη μαμά μου μαζί με ένα βιβλίο σουηδικής μαγειρικής, για να μπορέσει να δει όλα τα διαφορετικά γεύματα και τα πάντα. Τα άλογα ήταν το αγαπημένο της ζώο, την έκανε τόσο ευτυχισμένη. Η Izzy ήταν εκεί για μένα κάθε μέρα και μιλούσαμε γι' αυτό και για την μητέρα μου. Ήταν πολύ κοντά και περνούσαν πολύ χρόνο μιλώντας και απλά όντας μαζί. Όχι υπερβολικά πολύ, αλλά όσο θα περίμενε κανείς από δύο ανθρώπους που ζούσαν μαζί, στο ίδιο σπίτι.
Όποτε ζούσαν και οι δύο στο ίδιο σπίτι μαζί μου, λίγο πολύ είχαμε μια μικρογραφία αποθήκης Amazon, δεν αστειεύομαι. Πιθανόν πέντε με δέκα πακέτα έρχονταν στο σπίτι κάθε μέρα. Και οι δυο τους παρήγγειλαν και η μητέρα μου φυσικά χρησιμοποιούσε την κάρτα μου, η κοινωνική της ασφάλιση δεν πληρώνει και τόσο καλά. Έτσι χρησιμοποιούσε την κάρτα μου και αγόραζε τόσα πολλά πράγματα και δεν είχαμε χώρο για όλα αυτά. Αλλά την έκανε τόσο ευτυχισμένη και πώς θα μπορούσα να πω όχι, εννοώ ότι ήταν τόσο μεγάλη που ήταν δύσκολο να κάνει οτιδήποτε. Αυτό ήταν ένα από τα μόνα πράγματα που μπορούσε να πραγματοποιεί, για να κάνει τον εαυτό της ευτυχισμένο. Ήταν μεγάλος μπελάς να πετάω όλα τα κουτιά κάθε βδομάδα.
Θέλω να πω σε όλους και όχι μόνο στους στενούς μου φίλους και την οικογένειά μου, ότι εκτιμώ πραγματικά όλα όσα έχετε κάνει όλοι σας και ξέρω πόσο πολύ, πολλοί από εσάς, αγαπούσατε τη μαμά μου και πιστεύατε ότι ήταν υπέροχη. Πήρα τόσα πολλά καλά σχόλια γι' αυτήν και ο κόσμος ήταν τόσο καλός και σας ευχαριστώ πολύ. Με έκανε να νιώσω τόσο ταπεινός και τόσο μικρός, που συνειδητοποίησα ότι είχα τόσους πολλούς ανθρώπους γύρω μου, που νοιάζονται και πραγματικά εκτιμώ τον καθένα από εσάς. Σας ευχαριστώ.
Δεν ξέρω αν η ζωή μου θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ήμουν τόσο καλό παιδί και απλά καθόμασταν εδώ σε αυτό το σπίτι και παίζαμε βιντεοπαιχνίδια και ...και μας έφτιαχνε κεκάκια και ήμασταν απλά καλά παιδιά, ήταν τόσο καλό...
Προσπαθούσα να είμαι όσο πιο θετικός και χαρούμενος μπορούσα. Ήταν πραγματικά δύσκολο, όπως ποτέ άλλοτε. έλος πάντων, τα πράγματα πήγαιναν πέρα δώθε, τη μια μέρα ήταν εντάξει και την επόμενη μέρα άσχημα. Μετά θα ήθελαν να φορέσει μια μάσκα για την αναπνοή της. Υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε το οξυγόνο και το διοξείδιο του άνθρακα και δεν ήθελε να φορέσει τη μάσκα. Ήταν σαν ένας αγώνας με τους γιατρούς. Πήρα ένα τηλεφώνημα από τον πατέρα μου, έπρεπε να συναντηθούμε με όλους τους γιατρούς, επειδή ήθελαν να κάνουμε μια συζήτηση. Μας είπαν ότι είχε ΧΑΠ τελικού σταδίου.
Δεν είχε πραγματικά καμία σχέση με τα εγκαύματα, ήταν σε κρίσιμη κατάσταση πριν από αυτό. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούσαμε. Δοκιμάσαμε διάφορα είδη θεραπειών, διαφορετικούς τύπους μηχανημάτων, τα πάντα. Φτάσαμε στο σημείο όπου είτε έπρεπε να την βάλουμε σε αναπνευστήρα είτε έπρεπε να την κάνουμε να νιώσει όσο πιο άνετα γίνεται. Θα τη βάζαμε στον αναπνευστήρα και απλά θα περιμέναμε να συμβεί κάτι άλλο κακό. Ήξερα ότι θα συμβεί, συνέβαινε ήδη με κάποια άλλα δευτερεύοντα προβλήματα που είχε.
Δεν ήταν μια ρεαλιστική λύση και όλοι συμφωνήσαμε ότι αν πήγαινε στον αναπνευστήρα, πιθανόν να μην έβγαινε ποτέ από αυτόν και δεν μπορούσα να αντέξω πραγματικά να την βάλω να το περάσει αυτό. Έτσι προσπαθήσαμε να την κάνουμε να νιώσει όσο το δυνατόν πιο άνετη και αυτό είναι λίγο πολύ αυτό που συνέβη. Και πάλι, δεν ξέρω αν αυτό ήταν η σωστή απόφαση. Κάναμε πολλές συζητήσεις για την ποιότητα ζωής της, για τα πάντα και ήταν όλα ζοφερά, ήταν φωτιά και θειάφι. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που είχα πάρει ποτέ, εγώ και ο πατέρας μου προφανώς, την πήραμε μαζί. Δεν ξέρω αν ήταν η σωστή απόφαση αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν, ήταν αναπόφευκτο και η μαμά μου δεν ήταν απλά μια μαμά για μένα.
Ήταν τόσο δύσκολο να το πω στον Κόντι και τον Ζακ, στους φίλους μου. Στον Κάμερον και τον Τζεφ και τον A.J., Όλοι στη γειτονιά κατά κάποιο τρόπο είμασταν μια μικρή μας αυτοσχέδια οικογένεια. Πάντα ρωτούσε για τον Cody και τον Jeff και έλεγε: πώς είναι οι άλλοι γιοι μου; Το να το πω, έμοιαζε σαν να μην είμαι συναισθηματικό άτομο..., αντί να με γεμίσει θλίψη, με γέμισε τόσο πολύ κενό. Ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ερχόμουν σπίτι και ήμουν τόσο χαρούμενος που την έβλεπα. Κλείδωνα την πόρτα κάθε φορά που έφευγα, για να μην μπορεί να έρθει κανείς και να την ενοχλήσει ή κάτι τέτοιο. Ήταν τόσο πολύτιμη για μένα και τόσο σημαντική για μένα και... δεν ήταν μόνο για μένα, ήταν και για όλους τους φίλους μου.
Ο λόγος που τα λέω όλα αυτά, είναι γιατί ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος που το αντιμετωπίζει και αισθάνομαι ότι πρέπει να μοιραστώ αυτό που μου συνέβη. Ο μπαμπάς μου ήταν εκεί για μένα και εγώ ήμουν εκεί για εκείνον. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου γνωρίζονταν για 50 χρόνια. Νομίζω ότι ήταν πολύ πιο δύσκολο γι' αυτόν απ' ό,τι δείχνει και αυτό πραγματικά με στενοχωρεί, αλλά, τέλος πάντων...
Επίσης, έλεγα στην Izzy ότι η μαμά μου ήταν στο νοσοκομείο και μου είπε ότι είχε ένα σπάνιο χειροποίητο σκαλιστό σουηδικό άλογο. Ήθελε να το δώσω στη μαμά μου όταν επέστρεφε στο σπίτι. Όταν κατάλαβε ότι αυτό μπορεί να μη συνέβαινε, το έφερα κατευθείαν στο νοσοκομείο και το έδωσα στη μαμά μου μαζί με ένα βιβλίο σουηδικής μαγειρικής, για να μπορέσει να δει όλα τα διαφορετικά γεύματα και τα πάντα. Τα άλογα ήταν το αγαπημένο της ζώο, την έκανε τόσο ευτυχισμένη. Η Izzy ήταν εκεί για μένα κάθε μέρα και μιλούσαμε γι' αυτό και για την μητέρα μου. Ήταν πολύ κοντά και περνούσαν πολύ χρόνο μιλώντας και απλά όντας μαζί. Όχι υπερβολικά πολύ, αλλά όσο θα περίμενε κανείς από δύο ανθρώπους που ζούσαν μαζί, στο ίδιο σπίτι.
Όποτε ζούσαν και οι δύο στο ίδιο σπίτι μαζί μου, λίγο πολύ είχαμε μια μικρογραφία αποθήκης Amazon, δεν αστειεύομαι. Πιθανόν πέντε με δέκα πακέτα έρχονταν στο σπίτι κάθε μέρα. Και οι δυο τους παρήγγειλαν και η μητέρα μου φυσικά χρησιμοποιούσε την κάρτα μου, η κοινωνική της ασφάλιση δεν πληρώνει και τόσο καλά. Έτσι χρησιμοποιούσε την κάρτα μου και αγόραζε τόσα πολλά πράγματα και δεν είχαμε χώρο για όλα αυτά. Αλλά την έκανε τόσο ευτυχισμένη και πώς θα μπορούσα να πω όχι, εννοώ ότι ήταν τόσο μεγάλη που ήταν δύσκολο να κάνει οτιδήποτε. Αυτό ήταν ένα από τα μόνα πράγματα που μπορούσε να πραγματοποιεί, για να κάνει τον εαυτό της ευτυχισμένο. Ήταν μεγάλος μπελάς να πετάω όλα τα κουτιά κάθε βδομάδα.
Θέλω να πω σε όλους και όχι μόνο στους στενούς μου φίλους και την οικογένειά μου, ότι εκτιμώ πραγματικά όλα όσα έχετε κάνει όλοι σας και ξέρω πόσο πολύ, πολλοί από εσάς, αγαπούσατε τη μαμά μου και πιστεύατε ότι ήταν υπέροχη. Πήρα τόσα πολλά καλά σχόλια γι' αυτήν και ο κόσμος ήταν τόσο καλός και σας ευχαριστώ πολύ. Με έκανε να νιώσω τόσο ταπεινός και τόσο μικρός, που συνειδητοποίησα ότι είχα τόσους πολλούς ανθρώπους γύρω μου, που νοιάζονται και πραγματικά εκτιμώ τον καθένα από εσάς. Σας ευχαριστώ.
Δεν ξέρω αν η ζωή μου θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ήμουν τόσο καλό παιδί και απλά καθόμασταν εδώ σε αυτό το σπίτι και παίζαμε βιντεοπαιχνίδια και ...και μας έφτιαχνε κεκάκια και ήμασταν απλά καλά παιδιά, ήταν τόσο καλό...
